2017 წელს, ისრაელში გამოიცა იაკობ პაპიაშვილის ახალი წიგნი «…Как птица из сети ловящих…» („როგორც ჩიტი გალიიდან“ ) რუსულ და ივრითულ ენებზე. წიგნში ორი ლიტერატურული ჟანრია პროზა და პუბლიცისტიკა. წიგნში შემავალი პუბლიცისტური ნაწარმოებები, განსხვავებით პროზისაგან, ავტორის მიერ 1997-2017 წლები რუსულ ენაზე იბეჭდებოდა გაზეთ «Новости недели»-ში და გაზეთ «Еврейский камертон»-ის დამატებაში.
წიგნის ანოტაცია რუსულ ენაზე იხილეთ ბმულზე.
წყარო : “მწერლის გაზეთი”, თბ., 2017, N10, 1-31 დეკემბერი, გვ.16.
წიგნის “Две картинки из жизни гостиницы “Гагрипши” პრეზენტაცია თელ-ავივში, ისრაელის მწერალთა კავშირში, კაპლანის ქუჩა 6-ში გაიმართა სამჯერ 1998-1999 წლებში.
წიგნი გამოსცა ისრაელის მწერალთა კავშირმა ისრაელის პრეზიდენტის პრემიით, რომელსაც ეწოდება
ს სახელობის “АМОС”-ის ფონდი მეცნიერებისათვის და მწერლებისათვის.
წიგნის პრეზენტაციაზე შესავალი სიტყვით გამოვიდა ისრაელის სახელმწიფოს მწერალთა კავშირის გაერთიანებული ფედერაციის თავმჯდომარე ეფრემ ბაუხი.
სურათზე იაკობ პაპიაშვილი და ისრაელის მწერალთა კავშირის თავმჯდომარე იყო ეფრემ ბაუხი.
(შემოკლებული ვარიანტი)
ამ წუთისოფელში სიკეთეს არ უხდიან სიკეთით.
სასწაული (1948) რომელიც შეიძლება შევადაროთ სასწაულს ებრაელთა გამოსვლას ეგვიპტიდან.
სტალინი, სიონიზმი და მიხოელსი
ეს იყო ახლახან. ბეირუთში (ლივანი) მცხოვრებმა ბრიტანელმა ჟურნალისტმა, რობერტ ფისკმა ბალფურის დეკლარაციას უწოდა „ყველაზე უფრო ფარისევლური, თვალთმაქცური და ცრუ დოკუმენტი დიდი ბრიტანეთის თანადროულ ისტორიაში“. ამ განცხადებაში გასაოცარი არაფერია, რადგან რობერტ ფისკი, როგორც ჟურნალისტი, ცნობილია თავისი ანტიებრაული პოზიციით. მაგრამ ჩვენ ხომ უგუნური ხალხი არა ვართ და კარგად ვიცით, რომ ასი წლის წინ დიდ ბრიტანეთში გამოითქვა აზრი რაღაც “ნაციონალური კერის” და არა ებრაული სახელმწიფოს შექმნის შესახებ. რა თქმა უნდა, ფისკის ჟურნალისტური “ეპოპეა” ისრაელის სასარგებლოდ არ არის თქმული და იგი მიმართულია პრემიერ-მინისტრის ტერეზა მეის წინააღმდეგ, რომელმაც ჯერ კიდევ 2016 წლის 13 დეკემბერს მოუწოდა ბრიტანელ ხალხს სიამაყით აღენიშნათ ბალფურის დეკლარაციის ასი წლისთავი.
ებრაელები ხშირად ექცევიან ლამაზი სიტყვების გავლენის ქვეშ. ახლაც ასე მოხდა. ბრიტანეთის პრემიერს და საგარეო საქმეთა მინისტრს ადარებდნენ სპარსეთის მეფეს კიროს II დიდს, აქამენიდების დინასტიის პირველ წარმომადგენელს, რომელმაც ბაბილონში გადასახლებულ ებრაელებს ნება დართო დაბრუნებულიყვნენ თავიანთ სამშობლოში – ისრაელში. ამიტომ არ არის გასაკვირი, რომ წმინდა მიწაზე არსებობს მშვენიერი და კეთილმოწყობილი ქუჩები ბალფურის და გენერალ ალენბის სახელწოდებით, ნიშნად მათი პატივისცემისა. მაგრამ თუ ჩვენ გავიხსენებთ საბჭოთა კავშირისა და დიდი ბრიტანეთის პოლიტიკურ ურთიერთობას, ამ უკანასკნელს საამაყო არაფერი აქვს.
სიონისტი აქტივისტი დენ პინესი თავის მემუარებში წერს, რომ იგი ესაუბრა სტალინს თავის კაბინეტში, როცა მას ნაციონალურ საკითხებში სახალხო კომისრის პოსტი ეკავა და თანხმობა მიიღო მისგან რუსეთში სიონისტური მოძრაობის მხარდასაჭერად.
იმისათვის რომ მკითხველმა შეძლოს ერთმანეთს შეადაროს სტალინისა და ჩერჩილის პოზიციები სიონიზმთან მიმართებაში, მოვიყვან ორ მაგალითს. იგულისხმება, რომ ბალფურის დეკლარაციის მიღებიდან მხოლოდ რვა წელია გასული.
პირველი მაგალითი:
1925 წელი. “ეს იყო ურთულესი ოპერაცია. რეპატრიაცია საბჭოთა კავშირიდან პალესტინაში თითქმის შეუძლებელი იყო. პალესტინაში გამგზავრებისათვის აუცილებელი იყო ნებართვა, რომელიც მაშინ ინგლისის მანდატის ქვეშ იმყოფებოდა. ე.ი. საჭირო იყო ინგლისის სახელმწიფოს სპეციალური ვიზა, რომლის მიღება იყო ორმაგად ძნელი, რამეთუ უინსტონ ჩერჩილის “თეთრი წიგნი” მკაცრად ზღუდავდა ებრაელების მიგრაციას ისრაელის მიწაზე, განსაკუთრებით საბჭოთა კავშირიდან. ამიტომ სსრკ მთავრობამ, რეპატრიანტების დახმარების მიზნით, დაარსა ახალი ორგანიზაცია წითელ ჯვართან – დახმარების ფონდი პოლიტიკური პატიმრებისათვის (Помполит). ამ ორგანიზაციის თანამშრომლები (დერიბასი, გენკინი) მოქმედებდნენ ნორვეგიის საელჩოს მეშვეობით, სადაც განთავსებული იყო ინგლისის მისია (დიპლომატიური ურთიერთობა ინგლისსა და სსრკ შორის არ იყო). “პომპოლიტის ფონდი” სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს (ОГПУ) გადაწყვეტილებას იღებდა უფრო ადრე, ვიდრე ის მივიდოდა გადასახლების მსურველამდე და ოპერატიულად ატყობინებდა პალესტინაში გასამგზავრებელი ვიზის მიღების შესახებ როგორც რეპატრიანტს, ასევე მის ნათესავებს.
გამგზავრებისათვის აუცილებელი დოკუმენტი იყო პასპორტი, რომლის გაფორმება 220 მანეთი ღირდა. იმ შემთხვევაში თუ გადასახლების მსურველს არ ჰქონდა ფული, იგი პალესტინაში მიემგზავრებოდა სახელმწიფოს ხარჯით.
რეპატრიანტებისათვის გამოყოფილი იყო ქ. ოდესის პორტი. 1933 წლამდე ოდესიდან რეგულარულად მიემართებოდნენ გემები ხაიფის და იაფოს პორტებისაკენ. 1933 წლის შემდეგ საბჭოთა პარტიულ და სახელმწიფო ორგანოებში გადასახლების მსურველთა განცხადებები აღარ შესულა.
მეორე მაგალითი:
“…1925 წელს ბრიტანეთის მანდატის ქვეშ მყოფმა პალესტინის ადმინისტრაციამ გამოსცა საიმიგრაციო ბრძანებულება, რომლის თანახმად ისეთი ადამიანისათვის, როგორიც მამაჩემი იყო, არსებობდა ერთადერთი გზა სათანადო დოკუმენტის მისაღებად – შეეგროვებინა 1000 ფუნტი სტერლინგი (უზარმაზარი თანხა 30-იანი წლების პოლონეთისათვის) – რათა გამხდარიყო “კაპიტალდაბანდების” სერტიფიკატის მფლობელი. ეს შეუძლებელი იყო.” (Ицхак Шамир. «Подводя итоги», Иерусалим, 2000, с.14- იცხაკ შამირი, “საბოლოო ანგარიში”, იერუსალიმი, 2000, გვ. 14)
ისრაელის ყოფილ პრემიერ-მინისტრს საბედნიეროდ გაუმართლდა, რამეთუ მშობლიურ მიწაზე იგი აღმოჩნდა დედ-მამის უშველებელი ფინანსური დახმარების წყალობით, მაშინ როცა მისი ოჯახის ცხრა წევრი: დედა, მამა, ორი და და სიძე ბავშვებთან ერთად თითქმის უსახსროდ დარჩნენ, რომლებიც ბოლოს ადგილობრივმა ბოროტმოქმედებმა დახვრიტეს (იხ. დასახელებული წიგნი, გვ. 14-15).
ომის შემდეგ, სტალინისათვის ისრაელი იყო საკითხი N1. დიდი ბრიტანეთი არ აპირებდა ოკუპირებული ზონის დათმობას. 1947 წელს სსრ კავშირმა გაერთიანებული ერების ორგანიზაციაში (გაერო) მტკიცედ დასვა საკითხი პალესტინის გაყოფის შესახებ. ბენ-გურიონი ცდილობდა მიეღწია დამოუკიდებლობისათვის.
სსრ კავშირმა (რუსეთი, უკრაინა, ბელორუსია) და საბჭოთა ევროპამ – ვარშავის ხელშეკრულების ქვეყნებმა – მხარი დაუჭირეს გაეროს გეგმას პალესტინის გაყოფის შესახებ. სსრ კავშირმა პირველმა ცნო ისრაელი (де-юре) და იყო პირველი ქვეყანა, რომელმაც ისრაელის ახლად შექმნილ სახელმწიფოსთან დიპლომატიური ურთიერთობა დაამყარა. სსრ კავშირმა ირიბად დაუჭირა მხარი ისრაელს არაბული კოალიციის წინააღმდეგ ბრძოლაში: შვიდი არაბული ქვეყანა გაერთიანდა, რათა მიწისაგან პირისა აღეგავათ ახალშობილი ისრაელის სახელმწიფო. ი.ბ. სტალინმა (ფსევდონიმით “ივანოვი” -ი.პ.) ფარულად უბრძანა ჩეხოსლოვაკიას, გადაეცა ისრაელისთვის ნადავლი (трофейный) გერმანული იარაღის ნიმუშები, მათ შორის 25 000 შაშხანა, 5000 ხელის და 200 ჩარხული ტყვიამფრქვევი, 25 თვითმფრინავი – ბომბდამშენი “მესერშმიტის” ტიპის, განუსაზღვრელი რაოდენობის საბრძოლო ვაზნა… ყველაფერი ეს გადაეცა ისრაელის მებრძოლ ძალას, ხაგანას 1948 წლის მაისში. ამის კვალდაკვალ სსრ კავშირმა დაიწყო იმ ებრაელების ემიგრაცია ისრაელში, რომლებსაც ჰქონდათ საბრძოლო გამოცდილება წითელ არმიაში. მათ მნიშვნელოვანი როლი შეასრულეს ჯავშან-სატრანსპორტო ნაწილებისა და არტილერიის ფორმირებაში. და კიდევ: ისრაელის ბრძოლა არაბული კოალიციის წინააღმდეგ მიმდინარეობდა დამასკოში მყოფი საბჭოთა რეზიდენტურის ხელმძღვანელობით.
ამ ფონზე საინტერესოა დიდი ბრიტანეთის მოქმედება:
“პალესტინიდან ბრიტანეთის ჯარების ევაკუაციის დროს ინგლისელების მნიშვნელოვანი საბრძოლო შეიარაღება და საზღვაო ფლოტის დიდი ნაწილი გადაეცა არაბულ კოალიციას.” ნუთუ ეს ნიშნავდა ბრიტანელების ნებაყოფლობით წასვლას ოკუპირებული ზონიდან?
რაც შეეხება აშშ-ს: “1947 წლის დეკემბერში შტატებმა დააწესეს ემბარგო ახლო აღმოსავლეთისათვის იარაღის მიწოდებაზე, რაც უფრო ხელსაყრელი აღმოჩნდა არაბული ქვეყნებისათვის, ვიდრე ისრაელისათვის.”
ამ დროს სსრკ საგარეო საქმეთა სამინისტრო კატეგორიულად მოითხოვდა გაეროს ყველა წვრისაგან ეცნოთ ისრაელის სახელმწიფო და ებრაელებისათვის გადაეცათ იერუსალიმი.
და აი, ასეთ რთულ ვითარებაში, როცა დღის წესრიგში ებრაული სახელმწიფოს ყოფნა- არყოფნის საკითხი იდგა, სტალინი ფიქრობდა მხოლოდ იმაზე – “როგორც ამას “გენიალური მკვლევარები” წერენ – როგორ მოეკლა მიხოელსი და ბრძანებას ბრძანებაზე აძლევდა აბაკუმოვს, ბერიას, ცანავას და სახელმწიფო უშიშროების სამინისტროს (МГБ) სხვა წევრებს:
“მიხოელსის ლიკვიდაცია ყოველ მიზეზ გარეშე უნდა მოხდეს მინსკში თავის მეგზურთან ერთად. მათსავე ვაგონში განაწესეთ ორი მებრძოლი (ბოევიკი), იმიტომ რომ ამ არტისტმა მატარებლიდან გზაში ჩამოსვლა არ ცადოს…”
გამოდის რომ 1948 წლის 7 იანვარს მინსკში მიემგზავრებოდა არა ხნიერი მსახიობი, არამედ ხორცშესხმული ჯეიმს ბონდი.
სხვაგვარად ვერ იტყვი.
კარგა ხანია აღარ არის საიდუმლო, რომ მიხოელს არ უყვარდა სიონიზმი, ილია ერენბურგისაგან განსხვავებით, რომელიც ოსტატურად ახერხებდა საკუთარი დამოკიდებულების შენიღბვას, როგორც ეაკ-თან (ებრაელთა ანტიფაშისტური კომიტეტი), ისე სიონისტებთან. სოლომონ მიხაილის ძე არ მალავდა, რომ წინააღმდეგი იყო ებრაული სახელმწიფოს შექმნისა თავის ისტორიულ სამშობლოში, რასაც გვიმოწმებს მისი ქალიშვილი ნატალია ვოვსი – მიხოელსი. როგორც ის გადმოგვცემს, 1947 წლის ბოლოს, მოსკოვის პოლიტექნიკური მუზეუმის დარბაზში სიტყვით გამოსვლისას, ეაკ-ის თავმჯდომარემ (ეს მიხოელსია) აღნიშნა:
“აღთქმული მიწის მოსაძებნად მიმავალი ბინიამინი ეკითხება გზაში შემხვედრ გლეხს: “სად არის გზა ისრაელის მიწისაკენ (Эрец-Исраэль)?” და აი, ახლახან გაეროს ტრიბუნიდან ამხანაგმა გრომიკომ გვიპასუხა ამ საკითხზე!”
ღმერთო ჩემო, რა მოუვიდა დარბაზს მიხოელსის ამ დაუფარავ მოწოდებაზე! ზუსტადაც, რომ ტაშის გრიგალი ამოვარდა. აღფრთოვანებული ხალხი ადგილიდან ხტებოდა, მამა კი იდგა ფერწასული, გაქვავებული, სასოწარკვეთილი დარბაზის ასეთი რეაქციის გამო. ოვაცია ალბათ ათი წუთი გრძელდებოდა.”
საკუთარი მოგონების დასკვნით ნაწილში ნატალია ვოვსი წერს: ” მამა მიხვდა, რომ ეს გამოსვლა მისთვის ამაოდ არ ჩაივლიდა”. რა თქმა უნდა, იგი ფიქრობს, რომ მამამისი სტალინის ბრძანებით მოკლეს.
თავისთავად იბადება კითხვა: რატომ, რას აძლევდა ეს სტალინს და ბენ-გურიონს?
ექსკურსი
“პერესტროიკის” შემდეგ ებრაელთა ყოფა-ცხოვრება რუსეთში არც თუ ისე წყნარია. არა, არ შეიძლება ითქვას, ფაშისტური და ანტისემიტური ორგანიზაციების საქმიანობა უყურადღებოდ და წინააღმდეგობის გარეშეა დარჩენილი. ამის გამოა შექმნილი მოსკოვის ანტიფაშისტური ცენტრი (მაც), მოქმედებს ებრაელ ინვალიდთა და ომის ვეტერანთა კავშირი (СЕИВ), აღდგა ებრაელთა რელიგიური თემი. ისინი რეგულარულად აწვდიან ცნობებს სამართალდამცავ ორგანოებს ფაშისტური ორგანიზაციების ანტიკონსტიტუციურ საქმიანობაზე, რომლებიც, როგორც ჟურნალი “ახალგაზრდა გვარდია” ნართაულად აღნიშნავს “ულმობელი, ფანატიკოსი ებრაელები სარიტუალო მიზნით ათასობით ბავშვს კლავენ. იქვე ქვეყნდება საქვეყნოდ ცნობილი სიყალბე: “სიონელი ბრძენების ოქმები”.
2017 წლის ბოლო თვეებში, რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის თაოსნობით იყო მცდელობა რიტუალურ მკვლელობად შეეთითხნათ რუსეთის მეფის ოჯახის წევრების დახვრეტა და ამ მიმართულებით დაეწყოთ გამოძიება (მეფის და მისი ოჯახის წევრების დახვრეტის მიზეზები მკითხველს შეუძლია ნახოს იაკობ პაპიაშვილის ისტორიულ ესსეში “ნაპოლეონე”).
სხვათა შორის არავისთვის არ არის საიდუმლო, რომ აშშ და რუსეთი (სტალინის წყალობთ), მსოფლიოში ცალსახად ყველაზე ძლიერი და უდიდესი სახელმწიფოებია. ისინი ფლობენ ისეთი სიმძლავრის ატომურ პოტენციალს, რომელსაც შეუძლია ჩვენი პლანეტა თვალის დახამხამებაში მოსპოს. ვის შეუძლია იმის მტკიცება, რომ ამ ქვეყნის ლიდერებს დაავიწყდათ ის ტრაგედია, რომელიც კაცობრიობამ მეორე მსოფლიო ომის დროს გადაიტანა.
ფაშიზმი მოკავშირეების საერთო ძალით იქნა დამარცხებული.
ისტორიამ არ იცის უფრო სასტიკი ომი. მას შემდეგ სულ 73 წელი გავიდა, მაგრამ დედამიწაზე კატასტროფის საშიშროება ყოველწლიურად მატულობს. განსაკუთრებით საშიშ ზონაში იმყოფება ნამცეცა სახელმწიფო ისრაელი, ტერორისტებით გარშემორტყმული. ფრიად გასაოცარი და სამწუხაროა, რომ ზემოხსენებული ერთ-ერთი დიდი სახელმწიფო ამ ტერორისტებს თავიანთ მეგობრად მიიჩნევს. მათი შეხვედრა ახლახან, 16 იანვარს მოსკოვში მოხდა. შვიდი ტერორისტული ორგანიზაცია ესწრებოდა ამ შეხვედრას. თათბირის თავმჯდომარემ (სერგეი ლ.) შესავალი სიტყვა შემდეგი მოწოდებით დაასრულა:
“… თქვენი კონტაქტები მოსკოვში დაგვეხმარება გაკეთდეს ისე, რომ ეს გადაწყვეტილება არ დარჩეს როგორც ერთი რიგითი დეკლარაცია, არამედ განხორციელდეს პრაქტიკულ საქმიანობაში (რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს საიტი, “РИА НОВОСТИ”).
ის, რაც უნდა პრაქტიკულად გააკეთონ ტერორისტებმა ღაზაში, ლივანში, ირანში და თვითონ ისრაელში (არაბული სექტორი) დიდი ხანია კარგად იციან: მათი ურყევი გადაწყვეტილებაა – ებრაელები ჩაახრჩონ ზღვაში.
ერთი სიტყვით ნაციზმი და ფაშიზმი ისევ ყოყლოჩინობს.
ერთხელ ჰიტლერმა თქვა: “დაე, დაგვეხმაროს ჩვენ ღმერთი…” და დაიწყო საკონცენტრაციო ბანაკების და კრემატორიუმების მშენებლობა ებრაელების მოსასპობად, მაგრამ მოკავშირეებმა ეს სასიკვდილო ნაგებობები მუზეუმად აქციეს.
მაგრამ დავუბრუნდეთ მთავარ თემას.
“გენიალური მკვლევარების” ერთ-ერთ ვერსიაში, იმის შესახებ თუ რა მიზეზ-გარემოებათა გამო გადაწყვიტა სტალინმა მიხოელსის ლიკვიდაცია, ვკითხულობთ: “მიზეზი – ბელადის შეშლილობა (პარანოია), რაც მისი სიცოცხლის ბოლო წლებში გაღრმავდა მზარდად პროგრესირებადი იუდაფობიით” (კოსტრიჩენკო).
ჩემი აზრით, აქ, იოსებ ბესარიონის ძეს ვიღაცის სათაკილო საქმეში ურევენ, აკი საბჭოთა კავშირის ლიდერმა არ გამოიყენა არც ატომური და არც წყალბადის ბომბი, ისეთი ხიროსიმაში და ნაგასაკში რომ ჩამოაგდეს.
როგორც ჩანს დაავიწყდათ, რომ კვანტუნის არმია მთლიანად გაანადგურა საბჭოეთის წითელმა არმიამ სწორედ 1945 წლის აგვისტოში.
ჩერჩილი, რუზველტი და სტალინი იალტაში, 1945 წ. თებერვალი
1945 წლის 11 თებერვალს იალტის კონფერენციაზე რუზველტმა მოულოდნელად ჰკითხა სტალინს თუ რა აზრის იყო ის სიონიზმზე. პასუხმა გასაოცარი შთაბეჭდილება მოახდინა არა მხოლოდ მთარგმნელზე – ჩარლზ ბოლენზე, არამედ თვითონ რუზველტსა და ჩერჩილზე, რომელთაც წაკითხული ჰქონდათ სტალინის ნაშრომი: “მარქსიზმი და ნაციონალური საკითხი”:
“პრინციპში, მე მხარს ვუჭერ სიონიზმს, მაგრამ არის სიძნელეები ებრაული საკითხის მოსაგვარებლად. ჩვენი ექსპერიმენტი ბირობიჯანში ჩაიშალა, იმიტომ რომ ებრაელები ქალაქში ცხოვრებას ამჯობინებენ.”
სტალინის პასუხი გამომდინარეობდა იმ აზრიდან, რომ ყირიმში ებრაული რესპუბლიკის დაარსება, როგორი ლამაზი და მაღალფარდოვანი სიტყვებით არ უნდა ყოფილიყო იგი შენიღბული, გარდაუვლად აღმოჩნდებოდა დენთით სავსე კასრი, როგორც რუსეთის, ასევე მთელი მსოფლიოს ებრაელობისათვის.
“ყირიმის კალიფორნიის” * შექმნის იდეა არსებობდა ჯერ კიდევ ლენინის დროს. რადგან მაშინ სსრკ-ს შექმნაზე ჯერ კიდევ მიმდინარეობდა მსჯელობა, ლენინმა და ტროცკიმ ხალისით დაუჭირეს მხარი ვოლგისპირეთსა და ყირიმში თათრების ორი ავტონომიის შექმნასაც. ასეთი აზრის დაბადება განპირობებული იყო იმით, რომ დიდი შიმშილობის (1921) შედეგად ნახევარკუნძულის მოსახლეობა საგრძნობლად შემცირდა.
ამგვარად, ყირიმში ერთმანეთს დაუპირისპირდა სამი პოლიტიკური ძალა: ბოლშევიკ-ინტერნაციონალისტები, რომლებსაც ხელმძღვანელობდა ი.ბ. სტალინი, ამერიკის კაპიტალი “ჯოინტის” სახით (ლენინის გამოთვლით ყოველწლიური შემოსავალი იქნებოდა 900 ათასი დოლარი 5% -დან 10-30 წლის მანძილზე)** და ნაციონალისტები ყირიმელი თათრების სახით.
სიცხადისათვის უნდა ავღნიშნოთ, რომ ყირიმში დაწყებულ კოლექტივიზაციას ყირიმელი თათრები განიხილავდნენ როგორც “ებრაელთა ექსპანსიას” სოფლად (ველი იბრაგიმოვი). ისინი ცდილობდნენ არ დაეშვათ ებრაელების მასობრივი გადმოსახლება ყირიმში იმ საბაბით, რომ ისინი ყველანი ყოფილი ვაჭრები იყვნენ და არავითარი შეხება არ ჰქონდათ სოფლის მეურნეობასთან. ამასთანავე ისინი მოითხოვდნენ რომ თათრები ეღიარებინათ ყირიმის მკვიდრ მოსახლეობად.
ი.ბ. სტალინი
“სსრკ ფორმირების დაწყებამდე ლენინმა პირდაპირ გაანადგურა სტალინი თავისი ავტორიტეტით და პოლიტბიუროში საყოველთაოდ გამეფებული დამოკიდებულებით იოსებ ბესარიონისადმი, როგორც სუსტი თეორიტიკოსი. სტალინმა მაშინ უკან დაიხია. გაიმარჯვა საკავშირო ხელშეკრულების ლენინურმა ვარიანტმა, რითაც საბჭოთა კავშირს ნაადრევად გამოუტანეს სასიკვდილო განაჩენი. ისტორიამ დაგვანახა, რომ “მცირე განათლების მქონე” და “თვითნასწავლი” სტალინი ბევრად უფრო კარგი თეორეტიკოსი იყო ნაციონალურ საკითხებში, ვიდრე ყველა ის ბოლშევიკი ლიდერი ერთად აღებული, რომელიც მას დასცინოდა”.
და მაინც, შეძლებისდაგვარად, განვიხილოთ სტალინის პასუხი რუზველტის შეკითხვაზე. მისი პასუხი იყო აბსოლუტური სინამდვილე, თავისთავადი ჭეშმარიტება: მოსკოვის ებრაული ინტელიგენცია, სიტყვიერად კომუნისტური იდეების მქადაგებლები და სოციალისტური წყობის პატრიოტები, საერთაშორისო მოძრაობის “ОЗЕТ”-ის (ებრაელ მშრომელთა მიწათმოწყობის ორგანიზაცია) მხარდამჭერები, ნებსით თუ უნებლიეთ, ყირიმისათვის ამ რთულ ბრძოლაში, აღმოჩნდნენ ამერიკული საბანკო კაპიტალის წნეხის ქვეშ, რომელსაც რუსეთში ხელმძღვანელობდა “ჯოინტის” თავმჯდომარის მოადგილე, მილიონერი ჯეიმს როზენბერგი. აი, ამის გამო რუსმა ებრაელებმა ბირობიჯანში ცხოვრებას სსრკ მსხვილ ქალაქებში ცხოვრება ამჯობინეს, რაც ალბათ, როზენბერგის საბჭოთა კავშირიდან გაძევების (1943) მიზეზი გახდა.
მანამდე, 1938 წელს ლიკვიდირებული იქნა სიონისტების მთავარი მტერი “ОЗЕТ”. ამ ორგანიზაციის, რომლის მთავარი მიზანსწრაფვა იყო საბჭოთა ებრაელების აგრარული დასაქმება ძირითადად ყირიმში, ერთ-ერთი ხელმძღვანელი იყო სწორედ სოლომონ მიხოელსი. აი, ეს არის იმის საფუძველი, რომ ბევრი მკვლევარი მიხოელსის ლიკვიდაციას უკავშირებს არა მარტო სტალინს, არამედ ბენ-გურიონს და ხაიმ ვეიცმანს.
დავით ბენ-გურიონი
გამოდის, რომ იმ დროს როცა სსრკ საგარეო საქმეთა სამინისტრომ გაერთიანებული ერების ორგანიზაციაში დააყენა ებრაული სახელმწიფოს შექმნის საკითხი ახლო აღმოსავლეთში, სტალინს, ბენ-გურიონს და ხაიმ ვეიცმანს არასგზით არ ეშინოდათ დიდი ბრიტანეთის და არაბული კოალიციის, მაგრამ ამ სუსტი, სიბერეში შესული ებრაელი რეჟისორის კი, სიკვდილივით ეშინოდათ, ვაითუ ჩვენი გეგმა არ ჩაშალოსო.
აქ უნდა აღინიშნოს, რომ სიონიზმი საბჭოთა კავშირში 20-იანი წლების ბოლოს და 30-იანი წლების დასაწყისში, როგორც მასიური მოძრაობა დათრგუნული იყო და არავითარი იატაკქვეშა სიონისტური ორგანიზაციები ქვეყანაში არ არსებობდა. სიონისტების დაჭერა-დაპატიმრება აკრძალული იყო თვით რეპრესიების წლებშიც. მაგალითად, საქართველოში ცნობილი რაბინი დავით ბააზოვი გაასამართლეს არა აქტიური სიონისტური პროპაგანდისათვის; ბრალდება ამტკიცებდა, რომ “რაბი დავით ბააზოვი და მისი შვილი გერცელ ბააზოვი იყვნენ იმპერიალისტური ქვეყნების აგენტები”. ისმის კითხვა, რას წარმოადგენდა მიხოელსი საბჭოთა კავშირში ან მსოფლიოში პოლიტიკური მასშტაბით იმ რეპრესირებულ მსხვერპლებთან შედარებით, რომლებიც ნამდვილად ხდებოდა სტალინის ბრძანებით? დიახ, კითხვაზე კლავდნენ თუ არა სტალინის ბრძანებით, ჩვენ ვიტყვით – კი, კლავდნენ! მაგრამ ვის კლავდნენ? მისი ბრძანებით ანადგურებდნენ ფაშისტებს, იმათ ვინც მილიონობით მშვიდობიან მოსახლეობას კრემატორიუმებში წვავდა! გაინტერესებთ რატომ გასცა ბრძანება მოეკლათ ტროცკი მექსიკაში? იგი პატივს სცემდა მას – ლენინის საქმის ერთ-ერთ თანამებრძოლს იმ დამსახურებული წვლილისათვის რაც ტროცკის მიუძღოდა რევოლუციის გამარჯვებაში და ამიტომ გაუშვა იგი კავშირიდან მშვიდობიანად და თან რამდენიმე ვაგონი “მზითევი” გააყოლა საჩუქრად. მან კი საზღვარგარეთ სსრკ -ს წინააღმდეგ აგიტაცია-პროპაგანდა წამოიწყო; ის მსოფლიოს მოუწოდებდა ომი დაეწყოთ და გაენადგურებინათ სსრკ. ან კიდევ: ოკუპირებული ბელორუსიის გაულიაიტერის ვილჰემ კუბის ლიკვიდაცია სპეცსამსახურებმა სტალინის ბრძანების გარეშე მოახერხეს სულ ორიოდე გოგონას თავგანწირული სამსახურით. ასეთი მაგალითები უამრავია და ამ ფონზე საკვირველია – რა ისეთი მოუხელთებელი ჯეიმს ბონდი იყო მიხოელსი, რომ სსრკ ცკ-ს გენერალური მდივანს, ისრაელის სიონისტების ხელმძღვანელებთან ერთად, ამგვარი “გახმაურებული” სპეცოპერაცია მოეკვარახჭინებინა?
სხვათა შორის, ზოგიერთი მკვლევარი სტალინს აბრალებს სტეპან ბენდერას მკვლელობას, რაც ტყუილია. სტეპან ბენდერა 1959 წელს მოკლეს.
დროა უკვე მიხვდნენ ანტი სტალინისტები და ისტორიის ფალსიფიკატორები, რომ ფაშიზმი სტალინის ხმლით არის დასამარებული და დედამიწაზე არასოდეს აღარ აღზევდება.
აქ უნდა დავაფიქსიროთ: ლ.პ. ბერიას წერილი – “2 აპრილი 1953 წ. სრულიად საიდუმლოდ, ამხ. გ.მ. მალენკოვს”, რომლის საფუძველზეც ბელორუსიის სსრ სახელმწიფო უშიშროების მინისტრმა ლ.ფ. ცანავამ საბჭოთა კავშირის ცკ-ის პრეზიდიუმს მიწერა “იმ პირების სისხლის სამართლის პასუხისგებაში მიცემის შესახებ, რომლებიც დამნაშავედ იყვნენ ცნობილნი ს.მ. მიხოელსის და ვ.ი. გოლუბოვის მკვლელობაში”, არის ყალბი.
“ეს დოკუმენტი არ არის დაფიქსირებული სკკპ ცკ არცერთ დოკუმენტურ ჩამონათვალში, არასოდეს არსად არ განუხილავთ და გადაწყვეტილება არ მიუღიათ. ის მოულოდნელად (იგულისხმება ლ.პ. ბერიას მკვლელობის შემდეგ) საიდანღაც ჰაერიდან ჩამოეშვა და სტილისტიკით ბერიას სტანდარტებს არ შეესატყვისება.
ვინ მოკლა მიხოელსი***
იმისათვის რომ პასუხი გაეცეს კითხვას, ვინ და რატომ დაუკვეთა მიხოელსის მკვლელობა, მკითხველმა უნდა გააცნობიეროს სოლომონ მიხაელის ძის პიროვნება.
ს. მარშაკი, პ. კონჩალოვსკი, ს. მიხოელსი. 1946 წ.
მიხოელსი იყო რესპუბლიკის დამსახურებული არტისტი (1926) მოსკოვის სახელმწიფო ებრაული თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი და მთავარი რეჟისორი (1929), პედაგოგი, საზოგადოებრივი და პოლიტიკური მოღვაწე, სსრკ სახალხო კომისარიატთან არსებული სამხატვრო საბჭოს წევრი და სტალინური პრემიების მიმნიჭებელი თეატრალური სექციის თავმჯდომარე (1939), ხშირად იჯდა ბელადის გვერდით; რსფსრ სახალხო არტისტი (1935), სსრკ სახალხო არტისტი (1939), ლენინის ორდენის კავალერი (1939), დაჯილდოებული იყო მედლით “დიდ სამამულო ომში 1941-45 წწ. გმირული შრომისათვის” (1946), იყო მეორე ხარისხის სტალინური პრემიის ლაურეატი (1946), ეაკ-ის თავმჯდომარე (1942). 1944 წელს, მას შემდეგ რაც ებრაელთა ანტიფაშისტურმა კომიტეტმა ყირიმში “ებრაელთა კალიფორნიის” შექმნასთან დაკავშირებით სტალინთან წერილი გააგზავნა – ხმა დაირხა მიხოელსის ყირიმის ებრაელთა რესპუბლიკის უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარედ არჩევის შესახებ (პავლე სუდოპლატოვი). და, ბოლოს მიხოელსი იყო რუსი ებრაელების ნაციონალური გმირი.
მისი შემოქმედებით აღფრთოვანებული იყვნენ ალბერტ აინშტაინი და ჩარლი ჩაპლინი, მარშაკი, ერენბურგი, ულანოვა და ობრაზცოვა, კოზლოვსკი და მოსკვინი, ნემიროვიჩ დანჩენკო, ზავადსკი და ეიზენშტეინი, მარკ შაგალი და პოლ რობსონი და ეს ნუსხა შეიძლება გაგრძელდეს და გაგრძელდეს…
დიდად პატივცემულო მკითხველო, ჩვენ გეკითხებით თქვენ: ასეთი, მსოფლიოში საყოველთაოდ ცნობილი პიროვნება ეაკ-ის დანარჩენი წევრებთან ერთად შეიძლებოდა რომ საბრალდებო სკამზე დაესვათ?
პასუხი ერთადერთია – არა, არ შეიძლებოდა, რამეთუ ეს გამოიწვევდა საერთაშორისო საზოგადოების აღშფოთებას, მხატვრულად რომ ვთქვათ დედამიწაზე ხალხის გულისწყრომის გრიგალი ამოვარდებოდა.
“ეაკ-ის საქმეზე” გამოცემულია სქელ-სქელი წიგნები, რომლებშიც ამტკიცებენ, რომ “ეს იყო ბოლო გაფართოებული სასამართლო პროცესი შორსმჭვრეტელი პოლიტიკური მიზნებით, ორგანიზებული სტალინის მიერ, მისივე პირდაპირი მითითებით. («Неправедный суд. Последний сталинский расстрел», Москва, «Наука», 1994, с.2 – უკანონო სასამართლო, სტალინის ბოლო დახვრეტა, მოსკოვი, “მეცნიერება”. 1994, გვ.2).
“ეაკ-ის საქმის” ქვაკუთხედად მიჩნეულია 1944 წლის 15 თებერვალს სტალინის სახელზე გაგზავნილი სოლომონ მიხოელსის, იციკ ფეფერის და შახნო ეპშტეინის წერილი. ამ წერილის მთავარი საკითხი იყო ებრაელთა რესპუბლიკის შექმნა ყირიმის ნახევარკუნძულზე, ე.წ. “ყირიმის კალიფორნია”.
მაგრამ, თუ ეაკ-ის ხელმძღვანელების ეს წერილი ნამდვილად იყო ეაკ-ის წინააღმდეგ სისხლის სამართლის საქმის დაწყების, ანუ როგორც მიჩნეულია “ეაკ საქმის” ქვაკუთხედი, მაშინ სკკპ ცენტრალურმა კომიტეტმა, თითქმის ოთხი წლის განმავლობაში (1947 წლის 26 ნოემბრამდე – ი.პ.), რატომ არ მიიღო არავითარი ზომები ამ ორგანიზაციის წინააღმდეგ?
იმაზე თუ ასეთი ხანგრძლივი დროის განმავლობაში რატომ დუმდა სსრკ ცკ, . დასახელებულ წიგნში “უკანონო სასამართლო” ერთი სიტყვაც არ არის თქმული. ეს შეიძლება იმიტომ მოხდა, რომ წიგნში დაშვებულია უხეში შეცდომა. იქნებ ეს შეცდომა მექანიკურია და ასოთამწყობებს შემთხვევით გაეპარათ? მაგრამ არა, ეს შეცდომა განზრახ არის დაშვებული და აი რატომ: საქმე ეხება მ. სუსლოვის წერილს, რომელიც მან სტალინს გაუგზავნა. ეს წერილი წიგნში “უკანონო სასამართლო” დათარიღებულია 1946 წლის 26 ნოემბრით (გვ.5), ე.ი. იმ პერიოდით როცა მ. სუსლოვი მუშაობდა სსრკ ცკ საგარეო პოლიტიკის განყოფილების გამგედ. სინამდვილეში, კი ამ წერილს მ. სუსლოვი ხელს აწერს როგორც საკავშირო კომუნისტური პარტიის (ბოლშევიკების) ცკ მდივანი [ЦК ВКП (б)] და ეს წერილი დათარიღებულია 1947 წლის 26 ნოემბრით. სწორედ ეს შეცდომა გვაძლევს იმ საიდუმლოდ დაგმანული რკინის კარების გასაღებს, რომელიც საშუალებას იძლევა ამოვხსნათ განტოლება რამდენიმე უცნობით და საბოლოოდ გამოვააშკარაოთ რატომ მოკლეს მიხოელსი, რატომ დაითხოვეს ეაკ, რატომ დაიჭირეს მისი წევრები და რატომ დახვრიტეს 1952 წელს სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე.
იმის ამოსაცნობად, თუ რატომ მოკლეს მიხოელსი და გოლუბოვ-პოტაპოვი, არსებობს რამდენიმე დამამტკიცებელი საბუთი. მათ შორის, პირველ რიგში განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ორი წერილი. პირველი წერილი „ეაკ-ის ზოგიერთი მუშაკის ნაციონალისტური შეხედულების გამოვლენის შესახებ“. ვ. აბაკუმოვმა გააგზავნა სსრკ ცკ და მინისტრთა საბჭოში 1946 წლის 12 ოქტომბერს. ე.ი. მას შემდეგ როცა ვიშინსკიმ თავისი ფსვდონიმით და მოლოტოვის თანხმობით, ჟურნალში „Новое время” (ახალი დრო) გამოაქვეყნა სტატია, რომელშიც ავტორი ასაბუთებდა პალესტინაში ებრაელთა დემოკრატიული რესპუბლიკის შექმნის აუცილებლობას (პ. სუდოპლატოვი).
აბაკუმოვის 1946 წლის 12 ოქტომბრის წერილზე არც კრემლმა და არც სსრკ მინისტრთა საბჭომ რეაგირება არ მოახდინა.
ოდნავ მოგვიანებით, ერთი წლის შემდეგ, 1947 წლის 26 ნოემბერს მ. სუსლოვმა ი.ბ. სტალინს გაუგზავნა აბაკუმოვის (12 ოქტომბერი, 1946) წერილის ანალოგიური შინაარსის წერილი. ეს წერილი კი ისტორიული მნიშვნელობისაა – სწორედ 1947 წლის 26 ნოემბერს, საბჭოთა კავშირის მუდმივი წარმომადგენელი გაეროში ანდრეი გრომიკო გამოვიდა სიტყვით და მოითხოვა პალესტინის ტერიტორიის გაყოფა ებრაული სახელმწიფოს შექმნის სასარგებლოდ.
მ. სუსლოვის 1946 წლის 26 ნოემბერის წერილზე ი. ბ. სტალინმა რეაგირება არ მოახდინა. დასახელებულ წიგნში „უკანონო სასამართლო“ აღნიშნულია: „ეაკ-ის ლიკვიდაციის შესახებ მაშინ გადაწყვეტილება არ იქნა მიღებული“ (გვ.5).
ნარკვევში „ორი შეტყობინება საბჭოთა ხალხს“, აღვნიშნეთ რომ 1948 წელს სტალინი იყო ჯანმრთელი და შრომის უნარიანი, რამაც განაპირობა ის ფაქტი, რომ ლიდია ტიმაშჩუკის წერილი (სინამდვილეში ეს წერილი შედგენილი იყო თვითონ მალენკოვის მიერ -ი.პ.) – სტალინმა გააგზავნა არქივში. ამით მან არ შეაერთა ორი „ეაკ“ და “ექიმთა საქმე“, რითაც იხსნა რუსი ებრაელი ექიმები დახვრეტისაგან და გადაარჩინა ახლად შექმნილი ებრაული სახელმწიფო. (იხ. გაზეთი „«Еврейский камертон» от 29.09.2005 და ი. პაპიაშვილის წიგნი „როგორც ჩიტი გალიაში“ , 2017, გვ. 242 რუსულ ენაზე.).
ვიქტორ აბაკუმოვის 1947 წლის 12 ოქტომბრის და მიხეილ სუსლოვის 1947 წლის 26 ნოემბრის ეს ორი წერილი არის ისტორიულად მნიშვნელოვანი, ვინაიდან მათ სააშკარაოზე გამოაქვთ ის მეთოდები, რომლითაც სსრკ ცკ პოლიტბიურო, მინისტრთა საბჭო და სახელმწიფო უშიშროების სამინისტრო ცდილობდა სტალინისათვის გადაწყვეტილება ისრაელის სახელმწიფოს შესახებ შეეცვლევინებინათ.
სტალინის მავზოლეუმში დაკრძალვის შემდეგ, საბჭოთა კავშირის საგარეო პოლიტიკა მთლიანად არაბული კოალიციის მხარდამჭერი გახდა.
ახლა მოვიდა დრო ერთმანეთს შევუპირისპიროთ ზემოაღნიშნული მონაცემები.
იმ შემთხვევაში, თუ სტალინი არ მიცემდა ებრაელებს თავშესაფარს აღქმულ მიწაზე, შესაძლებელია არ იქნებოდა „ეაკ საქმე“ , არ იქნებოდა „მავნებელ ექიმთა საქმე“ , არ იქნებოდა „მეგრელთა საქმე“ და სტალინი გარდაიცვლებოდა ბუნებრივი სიკვდილით. რაც შეეხება ებრაელთა ბედს როგორც რუსეთში, ისე საბჭოთა კავშირში და საერთოდ მთელ მსოფლიოში დარჩებოდა გადაუწყვეტელი და ფეთქებადი როგორც ეს იყო ძველად.
ს.მ. მიხოელსი ალბერტ აინშტაინთან
თუმცა, უკვე დროა გავარკვიოთ ვინ მოკლა მიხოელსი.
1948 წლის დასაწყისში, სტალინური პრემიის თეატრალური სექციის კომიტეტის თავმჯდომარეს ატყობინებენ რომ იგი საჩქაროდ უნდა გაემგზავროს მინსკში ორი თეატრალური დადგმის: „კონსტანტინე ზასლონოვი“- მინსკის დრამატული თეატრის დადგმის და „ალესია“ – ოპერის თეატრის წარმოდგენის შესაფასებლად, 1947 წლის პრემიაზე წარსადგენად. სოლომონ მიხეილის ძე იყო ავად, წინა დღით ძაღლმა უკბინა და შესაბამის ნემსებს უკეთებდნენ მუცელში. ამიტომაც მას ალბათ, ძალიან არც ეხალისებოდა მინსკში გამგზავრება, მაგრამ, როგორც ჩანს ზარი იყო ძალიან მნიშვნელოვანი და სოლომონ მიხეილის ძე შეუდგა გამგზავრებისთვის მზადებას.
მიხოელსის მკვლელობაზე, დღემდე ამ ბინდით დაფარული საქმის გასარკვევად დაწერილია ტომები. მაგრამ საკვირველია ის, რომ არცერთი ავტორი, მათი რაოდენობა კი საკმაოდ დიდია, არ ინტერესდება თუ ვინ და სად მიიღო გადაწყვეტილება რეჟისორის მინსკში გამგზავრების შესახებ. ის ავტორები, რომლებიც მიიჩნევენ, რომ იგი მინსკში გაემგზავრა სტალინის ბრძანებით, (ისინი ეყრდნობიან ბერიას წერილს ცანავასადმი და აბაკუმოვის „ჩვენებას“ რომელთა სიყალბე გამოაშკარავებულია – ი.პ. ) როგორც თუთიყუში ერთხმად გაიძახიან , რომ ეს იყო სტალინი.
ოდნავ ქვემოთ ჩვენ მივხვდებით, რომ ეს არ იყო სტალინი.
მინსკში გასამგზავრებელ კომისიაში მეორე წევრად შეყვანილ იყო სსრკ ხელოვნების საქმეთა კომიტეტის თანამშრომელი ბელორუსი მწერალი მოსკოვიდან ი.მ. ბარაშკო. რაც შეეხება მესამე წევრს, მისი შერჩევა დაყოვნდა კომისიის გამგზავრების დღემდე. როგორც აღნიშნავენ „გადაწყვეტილება კომისიის გამგზავრების შესახებ მიიღეს 1948 წლის 2 იანვარს და რეჟისორმა იმ დღესვე გამოაცხადა სტალინური პრემიების მიმნიჭებელი კომიტეტის სხდომაზე, რომ მასთან ერთად იმგზავრებდა აკადემიკოსი ვ.პ. ვოლგანი. (საყურადღებოა რომ მიხოელსი საიდუმლოდ ინახავს და არ ასახელებს იმ პიროვნებას თუ ორგანიზაციას, ვინც უშუალოდ იღებს გადაწყვეტილებას კომისიის მესამე წევრის შერჩევასთან დაკავშირებით – ი.პ) აკადემიკოსმა ვოლგინმა მოიმიზეზა გადაუდებელი საქმეები და იგი შეცვალა რეჟისორმა რ.მ. სიმონოვმა. მაგრამ გამგზავრების დღეს, 7 იანვარს აღმოჩნდა რომ სიმონოვიც დაკავებულია და გაემგზავრება თეატრალური კრიტიკოსი ი.ა. გოლოვაშჩენკო, რომლის სახელზეც გაფორმდა მივლინება, თუმცა გამგზავრებამდე რამდენიმე წუთით ადრე გოლოვაშჩენკო შეცვალეს ჟურნალისტით, ვლადიმერ ილიას ძე გოლუბოვ-პოტაპოვით, რომელთანაც მიხოელს ფრიად უსიამოვნო ურთიერთობები აკავშირებდა.
აქ ჩვენ მტკიცედ გამოვრიცხავთ, უფრო მეტიც, საერთოდ გამოვრიცხავთ ი.ბ. სტალინის მონაწილეობას ამ ბინძურ საქმეში. ჯერ ერთი, ის მაშინ ძალიან დაკავებული იყო N1 საკითხით, ამის გარდა, მას ალბათ ექნებოდა სხვა სახელმწიფო მნიშვნელობის გადაუდებელი საქმეები, დავუშვათ ზოგიერთი პრობლემატური საკითხი ტრუმენთან, ეტლისთან და ჩერჩილთან. მეორე, ვერცერთი ზემოთ დასახელებული კანდიდატი ვოლგინი, სიმონოვი, გოლოვაშჩენკო – ვერ გაბედავდა უარის თქმას სტალინისათვის მინსკში გამგზავრებაზე, თუ ის უბრძანებდა მათ კომისიის მუშაობაში მონაწილეობის მიღებას. აქედან დასკვნა: ისინი, ვინც მონაწილეობას იღებდნენ კომისიის მესამე წევრის შერჩევაში ეშინოდათ მიხოელსს ეჭვით, გუმანით არ ეგრძნო თუ რატომ აგზავნიდნენ მას მინსკში.
ახლა ჩვენ ვიცით, რომ ჟურნალისტის, გვარად გოლუბოვის, ფსევდონიმი იყო პოტაპოვი, რომელიც უკმეხად აკრიტიკებდა მოსკოვის სახელმწიფო ებრაული თეატრის «ГОСЕТ» ყველა წარმოდგენას. ცნობილია გარეთვე, რომ გოლუბოვი ქეიფის მოყვარული კაცი იყო და ისევე როგორც იციკ ფეფერი (მიხოელსის მოადგილე ეაკ-ის საქმეში), ეწეოდა ორმაგ საქმიანობას, იყო შინაგან საქმეთა სახალხო კომიტეტის ძლიერი აგენტი.
მაშ, ასე სამივენი მინსკში ჩავიდნენ 1848 წლის 8 იანვარს. მინსკის სადგურში მოსკოვის კომისიას დახვდნენ რესპუბლიკის ოფიციალური პირები და მეგობრები. კომისიის სამივე წევრი გააფორმეს სასტუმრო „ბელორუსში“, მაგრამ რადგან ბარაშკომ ამჯობინა ნათესავებთან გაჩერება, სასტუმროს ნომერში აღმოჩნდნენ მიხოელსი და გოლუბოვ-პოტაპოვი. საღამოს, მათ საპატივსაცემოდ, რესტორანში მოეწყო ბანკეტი, ხოლო დილით მიხოელსი შეუდგა პროფესიულ საქმიანობას.
ვინაიდან მიხოელსის მინსკში ყოფნის ყველა წვრილმანი საკმაოდ კარგად არის შესწავლილი და დაზუსტებული, ჩვენ მკითხველს ვუამბობთ ამ ტრაგიკული ისტორიის მხოლოდ მთავარ ამბავს.
როგორც უკვე აღვნიშნეთ, იციკ ფეფერი, რომელიც იყო მიხოელსის მოადგილე ეაკ-ის საქმიანობაში, იყო აგრეთვე შინაგან საქმეთა სახალხო კომიტეტის НКВД მსხვილი აგენტი (პ. სუდაპლატოვი). სწორედ მას შეეჩეხა მიხოელსი სასტუმრო „ბელორუსის“ ჰოლში 1948 წლის 11 იანვარს. იციკ ფეფერს თან ახლდა რამდენიმე ახალგაზრდა ქალიშვილი. იციკ ფეფერი „შეფის“ (უფროსის) დანახვაზე, რატომღაც შეცბუნდა და მომენტალურად გაშორდა მას. ამის შესახებ, სოლომონ მიხეილის ძემ იმ დღესვე დაურეკა თავის ქალიშვილს, ნ.ვ ვოვსი-მიხოელსს და ყველაფერი უამბო. მაგრამ საუბარი მიხოელსსა და ფეფერს შორის მაინც შედგა. ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ 12 იანვარს, შუადღეს, რესტორან „ბელარუსში”. რის შესახებ ილაპარაკეს, უცნობია, არავინ იცის. ერთმანეთს დაშორდნენ 18 საათზე, ხოლო ორი საათის შემდეგ, სადღაც საღამოს რვა საათისთვის მიხოელსი და გოლუბოვი სასტუმროდან გავიდნენ და გაურკვეველი მიმართულებით ფეხით წავიდნენ. „… ეს მოხდა მაშინ, როცა მათ სასტუმროს ადმინისტრატორი წინასწარ გააფრთხილეს, რომ 20:30-ზე შეხვედრა ჰქონდათ ბელორუსიის ებრაული თეატრის მსახიობებთან და ალბათ, არც ავიწყდებოდათ რომ 20:00-ზე მისასვლელნი იყვნენ ბელორუსიის ცკ მდივანთან („იოსებ სტალინის „ყირიმის არმაგედონი“, თავი 21).
დადგენილია, რომ არც მემუარულ, არც საგამომძიებლო ლიტერატურაში ერთი სიტყვაც არ არის ნათქვამი იციკ ფეფერის რეაქციაზე, როცა მან გაიგო მიხოელსის სიკვდილი. „შეფთან“ საუბრის შემდეგ იგი ჩაჯდა მატარებელში და გაემგზავრა მოსკოვში.
ჩვენ აქ მოვიყვანთ ერთ კონტექსტს, სადაც კარგად ჩანს, რომ გოლუბოვ-პოტაპოვმა, როცა ის მინსკის კომისიაში შეიყვანეს, უკვე იცოდა რა მოხდებოდა მინსკში; ამასთანავე ის გრძნობდა იმ საშიშროებას, რომელიც მას იქ ელოდა.
„ ვლადიმერ ილიას ძე მინსკში გამგზავრებამდე ერთი დღით ადრე ვნახე. ის ჩვენთან, მოსკოვის საბალეტო თეატრალურ ინსტიტუტში ატარებდა სემინარებს საბალეტო კრიტიკის გარშემო და ჩვეულებრივ, ყოველთვის დროულად, ხალისით მოდიოდა. მაგრამ, იმ დღეს დააგვიანა, უჩვეულოდ მოღუშული და თანაც ნასვამი იყო. შემოსვლისთანავე, მიხოელსზე დაიწყო ლაპარაკი: „მოხუცი ბევრს სვამს, ასე რომ მე რეპეტიციას გავდივარ“- აგვიხსნა მან მოწყენილი სახით, გაბოროტებული ჩაცინებით. ეტყობოდა რომ ძალიან შეშინებული, დათრგუნული და სრულიად ამოვარდნილი იყო კალაპოტიდან“. (ვ. გაევსკის წიგნიდან „ქორეოგრაფიული პორტრეტები“ – მასალები სათაურით „ფსევდონიმით მცხოვრები ადამიანის ორმაგი საქმიანობა“, მოამზადა ირინა ლიუბავინამ, საერთაშორისო ებრაული ჟურნალი «Алеф», 6.02.2009).
აქედან ცხადი ხდება, რომ 1948 წლის 6 იანვარს, მოსკოვის სახელმწიფო თეატრალურ ინსტიტუტში გოლუბოვ-პოტაპოვი არც თუ უსაფუძვლოდ შიშობდა საკუთარ ბედზე. 12 იანვარს, როცა ის რეჟისორთან ერთად სასტუმრო „ბელორუსიდან“ გავიდა, კარგად იცოდა სად მიყავდა მიხოელსი. სამწუხაროდ მოხდა ის, რისიც ეშინოდა. რეჟისორთან ერთად ისიც მოკლეს, როგორც „არასასურველი მოწმე“ . ორივეს გვამი იპოვეს თოვლის საფარის ქვეშ; თოვლი 12 იანვარს ღამით მოვიდა, ქროდა ძლიერი ქარი.
ალბათ, სასტუმრო „ბელარუსში“ საუბრის დროს იციკ ფეფერმა თავის უფროსს მიაწოდა ცრუ ცნობა, რომელიც მან მიიღო ამ საშინელი მკვლელობის დამკვეთისაგან: „აქ, მინსკში იმყოფება ჯოინტის წარმომადგენელი. როზენბერგმა „ყირიმის კალიფორნიის“ განხორციელების შესახებ ინსტრუქცია გამოგვიგზავნა. ისინი აგრეთვე ფლობენ გარკვეულ წინამძღვრებს, თუ რა გზით შეიძლება ჩავაგდოთ სტალინისა და ბენ-გურიონის გეგმა პალესტინაში ისრაელის სახელმწიფოს შექმნასთან დაკავშირებით“.
რა თქმა უნდა, ეს უბრალოდ ვარაუდია, მაგრამ ვფიქრობთ რომ საქმესთან ახლოს არის.
და მაინც, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო ამ საცოდავი ადამიანების მკვლელობის დამკვეთი?
პასუხს ამ კითხვაზე იძლევა ერთი ძალიან ცნობილი წიგნი.
„აღწერილი მოვლენებიდან 13 წლის შემდეგ, ჩემმა ნათესავმა, მალენკოვის სამდივნოში მომუშავე მბეჭდავ-მემანქანემ (რომლის უშუალო უფროსი იყო სუხანოვი) მომიყვა, რომ რიუმინი იყო იმდენად გაუნათლებელი და უცოდინარი, რომ აბაკუმოვის წინააღმდეგ მიმართული თავისი საბრალდებო წერილი 11-ჯერ გადაწერა. ამიტომ სუხანოვმა თავის მისაღებში იგი ექვსი საათი გააჩერა, ხოლო თვითონ მოლაპარაკებას აწარმოებდა მალენკოვთან სტალინთან გასაგზავნი წერილის რაობაზე. (პ.ა. სუდაპლატოვი., „დაზვერვა და კრემლი“, „არასასურველი მოწმის ჩანაწერები“, 1996, ბუკინისტური გამოცემა).
ეპილოგი
რას არ წერენ სტალინზე – გერცელ ბააზოვი მოკლა, მიხოელსი მოკლა, ვინ იცის ვინ არ მოკლაო, ებრაელები არ უყვარდაო, ანტისემიტი და იუდაფობი იყოო.
იქმნება ისეთი შთაბეჭდილება, თითქოს სტალინის სახელით სიკვდილი ისეთივე პატივია დაღუპულებისათვის, როგორც დაჯილდოება წითელი საბრძოლო ორდენით.
როცა ისტორიას თავდაყირა აყენებენ შეუძლებელია პოლემიკაში შესვლა.
ხომ არ არის ეს უბრალოდ მოტყუებული და გაბრიყვებული ბრბოს ცილისწამება?
იქნებ მას არც თავისი მეორე ცოლი უყვარდა და არც მისგან შობილი საკუთარი შვილები?
დავუშვათ მას არ უყვარდა ებრაელი ერი და იყო ვთქვათ ანტისემიტი. მაშინ რატომ უბრძნა ანდრეი გრომიკოს სიტყვით გამოსულიყო გაეროში, პალესტინის გამოყოფის მოთხოვნით, ებრაელთა სახელმწიფოს შექმნის სასარგებლოდ აღქმულ მიწაზე? და რატომ გაუგზავნა მან ისრაელის ახლადშექმნილ სახელმწიფოს იარაღი არაბული კოალიციის წინააღმდეგ საბრძოლველად? ნუთუ ასე იქცევიან ანტისემიტები და იუდაფობები?
და რაც ყველაზე მთავარია, სტალინმა დაასამარა ფაშიზმი – ბოროტება რომელიც ჩაფიქრებული იყო ებრაელების მთლად მოსასპობად.
გამოდის რომ სტალინი არც ანტისემიტი იყო და არც იუდაფობი.
დავუშვათ, ქმნიდა რა ისრაელის სახელმწიფოს, მას უნდოდა გამოეყენებინა ებრაელები დიდი ბრიტანეთის წინააღმდეგ და ამით შეექმნა ფორპოსტი ახლო აღმოსავლეთში. ამგვარი მოსაზრების გამავრცელებლებს ავიწყდებათ, რომ სტალინი ჯერ ერთი – იყო რევოლუციონერი, მარქსისტი და როგორც ასეთი შვიდჯერ გადაასახლეს ციმბირში; მეორე – მან, სოსო ჯუღაშვილმა, 1899 წელს დაამთავრა ტფილისის მართლმადიდებლური სასულიერო სემინარია. იქ, სწავლის პერიოდში, მარქსიზმთან ერთად ყურადღებით სწავლობდა ძველ აღთქმას და როცა 1920 წლიდან იგი პრაქტიკულად შეუდგა იუდეველთა სახელმწიფოს აღდგენას ებრაელთა ისტორიულ სამშობლოში, ის – სტალინი დარწმუნებული იყო რომ ახორციელებდა ოთხი ათას წლოვან ისტორიულ სამართლიანობას, საიდანაც დაიბადა ამ ნაშრომის სათაური: „აღსდგა ვითარც ფენიქსი თავისი ფერფლისაგან“.
P.S. თებერვლის და ოქტომბრის რევოლუციის შემდეგ რუსეთმა ცარიზმისაგან მემკვიდრეობით მიიღო რუსული ნაციონალიზმი, ველიკორუსული შოვინიზმი და ანტისემიტიზმი. ყველა ამ ბიწიერებას აქვს მრავალსაუკუნოვანი რელიგიური საფუძველი, რომლის წინააღმდეგ იბრძოდნენ როგორც ლენინი, ისე სტალინი, თუმცა განსხვავებული შეხედულებებით და განსხვავებული მეთოდებით. მაგრამ ამ შავი ჭირის აღმოფხვრა მათ ვერ შესძლეს. ამ მარცხის ნათელი მაგალითია მიხოელსის მკვლელობა და ებრაელთა ანტიფაშისტური კომიტეტის წევრების დახვრეტა, როგორც მტკიცებულება შიდაანტიპარტიული თვალთმაქცობისა ებრაელთა სახელმწიფოს შექმნის წინააღმდეგ ებრაელების ისტორიულ სამშობლოში, რაც შენიღბეს ტერმინით “სტალინიზმი”, როგორც სატყუარა ჩერჩეტებისათვის.
_________________________________________________
*20-იან წლებში ყირიმს აიგივებდნენ (ათანაბრებდნენ) კალიფორნიასთან იმიტომ, რომ ამ შტატის ბუნებრივი პირობები ძალიან ჩამოჰგავს ყირიმის ბუნებრივ პირობებს. ამის გარდა, კალიფორნია – ისეთივე სტრატეგიული ცენტრია ამერიკის ორივე კონტინენტის დასავლეთი სანაპიროსი, როგორც ყირიმი ევროპისათვის, აზიისათვის და ჩრდილოეთ აფრიკისათვის. (ი.პ.)
** წყარო- პოლტორანინის დოკუმენტური მოთხრობა
*** “ვინ მოკლა მიხოელსი” დაიბეჭდა გაზეთში, იხილეთ “მწერლის გაზეთი” 2018, N3(262), გვ.4
იაკობ პაპიაშვილი
საქართველოს და ისრაელის მწერალთა კავშირის წევრი,
გალაკტიონ ტაბიძის და ივანე მაჩაბლის პრემიის ლაურეატი
ისრაელი
ბათ-იამი
ღვინობისთვე
(Сокращенный вариант)
В этом мире за добро не платят добром.
Чудо (1948) которое можно сравнить с чудом исхода евреев из Египта.
Сталин, сионизм и Михоэлс
Это было недавно. Британский журналист Роберт Фиск, проживающий в Бейруте (Ливан), назвал Декларацию Бальфура «наиболее лицемерным и лживым документом в новейшей истории Великобритании». Собственно, здесь ничего удивительного нет. Фиск известен своей постоянной антиизраильской позицией. Но мы же люди неглупые и понимаем, что сто лет назад Великобритания высказалась за создание некоего «национального очага», а не еврейского государства. Конечно, слова Фиска не на пользу Израилю, и они направлены против премьер-министра Терезы Мэй, которая еще 13 декабря 2016 года призвала всех британцев с гордостью отметить столетний юбилей Декларации Бальфура.
Евреи всегда поддавались воздействию красивых слов. Так произошло и на этот раз. Британского премьера и министра иностранных дел сравнивали с персидским царем Киром Великим, разрешившим евреям вернуться из вавилонского плена. И, конечно, нет ничего удивительного, что в честь Бальфура и генерала Алленби названы прекрасные улицы в Эрец-Исраэль. Однако, если мы сравним отношение СССР и Великобритании – тут ей нечем гордиться.
Сионистский активист Дэн Пинес в своих мемуарах пишет, что он посещал Сталина, когда тот был комиссаром по национальным вопросам, и получил от него добро на действия сионистов в России.
Для того, чтобы читатель сравнил позиции Сталина и Черчилля по сионистскому вопросу, приведу два примера. Подразумевается, что прошло всего восемь лет с момента принятия Декларации Бальфура.
Пример первый.
1925 год. «Это была сложнейшая операция. Репатриироваться из СССР в Палестину было почти невозможно. Необходимо было получить разрешение на выезд в Палестину, находившуюся под английским мандатом, то есть, речь шла о специальной английской визе. Получение соответствующего документа было вдвойне трудным. «Белая книга» Уинстона Черчилля строго ограничивала въезд евреев в Эрец-Исраэль, особенно из СССР. Поэтому для оказания помощи репатриантам правительство СССР учредило новую организацию при Красном кресте – фонд помощи политическим заключенным (Помполит). Сотрудники этой организации (Дерибас, Генкин) действовали через норвежское посольство, где размещалась английская миссия (дипотношений между Англией и СССР не было). Фонд Помполита получал решение ОГПУ намного раньше, чем оно доходило до ссыльных, и оперативно извещал и ссыльных и их родственников о получении въездной визы в Палестину.
Выездным документом являлся паспорт, оформление которого стоило 220 рублей. Если у ссыльного не было денег, он выезжал в Палестину за казенный счет.
Для высылки был выделен «один из южных портов. До 1933 года включительно из Одессы регулярно уходили пароходы в порты Хайфы и Яффо».
Пример второй.
«…В 1925 году администрация подмандатной Британии Палестины издала указ об иммиграции, в соответствии с которым у такого человека, как мой отец, был лишь один путь получить желанный документ – собрать тысячу фунтов стерлингов (огромная сумма для Польши тридцатых годов) – и стать обладателем сертификата «капиталовладельца». Выполнить такое было невозможно». (Ицхак Шамир. «Подводя итоги», Иерусалим, 2000, с.14).
Бывшему премьер-министру Страны посчастливилось, так как он оказался в Эрец-Исраэль посредством огромной финансовой помощи родителей, в то время как девять членов его семьи остались ни с чем, и мать, отец, две сестры и зять с детьми были расстреляны местными преступниками (см. упомянутую книгу, с.14, 15).
После войны для Сталина Израиль стал вопросом номер один. Великобритания не хотела отдавать оккупированную зону. СССР в 1947 году твердо поставил вопрос в ООН о разделе Палестины. Бен-Гурион добивался независимости.
СССР (Россия, Украина, Белоруссия) и советская Европа – страны Варшавского договора поддержали план ООН по разделу Палестины. СССР первым признал Израиль де-юре и был первой страной, установившей с Израилем дипломатические отношения. СССР косвенно поддержал Израиль в борьбе против арабской коалиции: семь арабских стран объединились, чтобы стереть с лица земли еврейское государство. И.В. Сталин (под псевдонимом «Иванов» – Я.П.) дал тайное указание Чехословакии передать Израилю трофейное оружие немецких образцов, в том числе: 25000 винтовок, 5000 ручных и 200 станковых пулеметов, 25 самолетов типа «Мессершмитт», несметное количество патронов… Все это было передано Хагане к концу мая 1948 года. Вслед за этим из СССР началась эмиграция в Израиль тех евреев, которые имели боевой опыт в Красной Армии; они сыграли заметную роль в становлении бронетанковых войск и артиллерии. И еще: борьба Израиля против мусульман происходила под руководством советской резидентуры в Дамаске.
В этой связи, конечно, интересны действия Великобритании и США.
«Во время эвакуации британских войск из Палестины значительное количество вооружений и часть фортов были переданы Арабскому легиону». Неужели это означает добровольный уход англичан из оккупированной зоны?
«В декабре 1947 года США наложили эмбарго на поставку вооружений на Ближний Восток. Эта мера сильнее сказывалась на еврейском ишуве, чем на арабских государствах».
Между тем МИД СССР категорически добивался признания всеми членами ООН еврейского государства и передачи Иерусалима Израилю.
И в это время, когда на повестке дня стоял вопрос, быть или не быть еврейскому государству, Сталин думал лишь о том – как пишут «гениальные исследователи» – как убить Михоэлса, и приказ за приказом отдавал Абакумову, Берии, Цанаве и другим сотрудникам МГБ СССР:
«Михоэлса обязательно ликвидируйте в Минске со своим спутником. В тот же вагон определите два боевика, чтобы этот артист не попытался сойти с поезда по пути…»
Выходит, что 7 января 1948 года в Минск уезжал не пожилой артист, а Джеймс
Бонд во плоти.
По-другому не скажешь.
Уже давно не секрет, что Михоэлс не любил сионизм. В отличие от Ильи Эренбурга, который мастерски замаскировал свои отношения как с ЕАК, так и с сионистами, Соломон Михайлович не скрывал, что он был против создания еврейского государства на своей исторической родине. Об этом свидетельствует его дочь Наталия Вовси-Михоэлс. Как она вспоминает, в конце 1947 года, на одном выступлений, которое состоялось в Москве в зале политехнического музея, председатель ЕАК отметил: «Вениамин, отправившись на поиски Земли Обетованной, спрашивает встреченного по пути крестьянина: «Где дорога на Эрец-Исраэль?» И вот недавно с трибуны Организации Объединенных Наций товарищ Громыко дал нам ответ на этот вопрос!» Боже, что произошло с залом в ответ на этот неприкрытый призыв Михоэлса! Раздался буквально шквал рукоплесканий. Люди повскакали со своих мест, отец же стоял бледный, неподвижный, потрясенный такой реакцией зала. Овации длились, наверное, минут десять». В заключение Наталья Вовси пишет: «Отец понял, что это выступление ему даром не пройдет». Конечно, она тоже думает, что отца убили по приказу Сталина.
Напрашивается вопрос: зачем, что это давало Сталину и Бен-Гуриону?
Экскурс
«После перестройки жизнь евреев в России проходит не так уж гладко. Нельзя сказать, что деятельность фашистских и антисемитских организаций не встречает отпора. В связи с этим возник Московский антифашистский центр (МАЦ), действует Союз евреев-инвалидов и ветеранов войны (СЕИВ), воссоздана еврейская религиозная община. Они регулярно обращают внимание правоохранительных органов на антиконституционную деятельность фашистских организаций, которые, как информирует журнал «Молодая гвардия», намекают на то, что «евреи-изуверы убивают в ритуальных целях тысячи детей». Там же публикуют небезызвестную фальшивку «Протоколы сионских мудрецов».
В последние месяцы 2017 года представители РПЦ инициировали расследование о том, был ли расстрел царской семьи «ритуальным убийством». (Причины ликвидации царской семьи читатель может найти в историческом эссе «Наполеоне».)
Как бы там ни было, «русские» евреи, которые репатриировались в Израиль в начале «большой алии», вынуждены были по дешевке продавать свои квартиры в России и в итоге потеряли двадцати или тридцатилетний рабочий стаж. Им до сих пор обещают положенную пенсию; лишь в 2017 году были подписано соответствующее соглашение.
Кстати, ни для кого не секрет, что США и Россия (благодаря Сталину) однозначно являются самыми великими державами в мире. Они имеют такой ядерный потенциал, который сможет уничтожить нашу планету в считанные минуты. Кто может утверждать, что руководители этих держав забыли о той трагедии, которую перенесло человечество во время второй мировой воины.
Союзники общими силами уничтожили фашизм.
С тех пор прошло всего лишь 73 года а опасность всемирной катастрофы с каждым годом увеличивается. В особенно опасной зоне находится крошечная государство Израиль, окруженная террористами. Весьма удивительно что одна из вышеупомянутых великих держав называет этих террористов своими друзьями. Их встреча произошло в Москве 16 января. Присутствовало семь террористических организации. Председатель совещания (Сергей Л.) вступи-тельное слово завершил призывом:
” … ваши контакты друг с другом в Москве помогут сделать так, чтобы это решение не стало еще одной декларацией, а воплощалось в практические дела” (сайт росийского МИДа, РИА Новости).
То что надо сделать “практически”, террористы в Газе, в Ливане, в Иране и в самом Израиле (в арабском секторе) давним давно отлично понимают: они однозначно намериваются выбросить всех евреев в море.
Одним словом нацизм и фашизм снова в разгаре…
Однажды Гитлер сказал: «Да поможет нам Бог» и начал строить концентрационные лагери и крематории для уничтожения еврейской нации, но Союзники превратили эти смертельные сооружения в музей.
Но вернемся к главной теме.
О причине, по которой якобы Сталин приказал «замочить» Михоэлса, в одной из версий «умных» исследователей говорится: «…причина – паранойя вождя, усугубленная в последние годы жизни быстро прогрессировавшей юдофобией» (Костырченко Г.В. — “Лехаим”).
По-моему, здесь Иосифа Виссарионовича с кем-то путают, ведь он не использовал ни атомную, ни водородную бомбу, как это сделали в Хиросиме и Нагасаки.
По-видимому позабыли, что Квантунская армия была полностью разгромлена советской Красной Армией именно в августе 1945 года.
Черчилль, Рузвельт и Сталин в Ялте. Февраль 1945 г.
11 февраля 1945 года на Ялтинской конференции Рузвельт внезапно спросил Сталина, что он думает о сионизме. Ответ потряс не только переводчика Чарльза Болена, но и самого Рузвельта и Черчилля, которые читали работу Сталина «Марксизм и национальный вопрос»:
«В принципе, я поддерживаю сионизм, но есть трудности с решением еврейского вопроса. Наш эксперимент в Биробиджане не удался, потому что евреи предпочитают жить в городе».
Ответ Сталина исходил из той мысли, что учреждение еврейской республики в Крыму, какими бы красивыми и пышными словами оно ни прикрывалось, неизбежно стало бы пороховой бочкой, как для евреев России, так и для евреев всего мира.
Идея о создании «крымской Калифорнии»* существовала при Ленине. Кроме этого, поскольку о создании СССР тогда еще велись разговоры, Ленин и Троцкий охотно поддержали также устройство двух татарских автономий на Волге и в Крыму. Зарождение этой мысли обусловлено было тем, что после Великого голода (1921) население полуострова сильно сократилось.
Таким образом, в Крыму началось серьезное противостояние трех политических сил: большевиков-интернационалистов во главе с И.В. Сталиным, американского капитала в лице «Джойнта» (Ленин рассчитывал на ежегодный доход в 900 тысяч долларов под 5% в течение 10 – 30 лет)** и крымско-татарских националистов.
Для ясности нужно отметить, что крымские татары начавшуюся коллективизацию в Крыму рассматривали как «еврейскую экспансию» на селе (Вели Ибрагимов), пытаясь не допустить массовый переезд евреев в Крым под предлогом, что все они – бывшие торгаши и никакого отношения к сельскому хозяйству не имеют, при этом добиваясь признания татар коренным народом Крыма.
И. Б. Сталин
«Накануне образования СССР Ленин буквально задавил Сталина своим авторитетом и общепринятым в Политбюро ЦК ВКП(б) отношением к Иосифу Виссарионовичу как к слабому теоретику. Сталин тогда отступил. Победил ленинский вариант Союзного договора, чем заранее вынесли смертный приговор Советскому Союзу. История показала, что «малообразованный» и «самоучка» Сталин был гораздо лучшим теоретиком в национальном вопросе, чем все смеявшиеся над ним большевистские вожди вместе взятые».
Однако, по возможности, обсудим ответ Сталина Рузвельту. Его ответ был абсолютно правдивым: московская еврейская интеллигенция, на словах будучи носителем коммунистических идей и патриотом социалистического строя и поддерживающая международное движение ОЗЕТ, вольно или невольно в этой борьбе оказалась под давлением американского банковского капитала, которым в России руководил заместитель председателя «Джойнта», миллионер Джеймс Розенберг. Впоследствии русские евреи предпочли жить не в Приамурье, а в столичных городах СССР. Поэтому Розенберг был изгнан из СССР как враждебное для социалистического государства лицо (1943). Ранее, в 1938 году, была ликвидирована международная организация ОЗЕТ – главный враг сионистов – в руководство которой входил и Соломон Михоэлс. ОЗЕТ представлял собой общественную организацию, существовавшую в СССР с 1925 по 1938 годы, ставившую первоначально целью обустройство советских евреев посредством «аграризации» – особенно в Крыму. На этом основании некоторые исследователи
ликвидацию Михоэлса относят как к Сталину, тек и к Бен-Гуриону и Хаиму Вейцману, которые якобы с помощью подпольных сионистских организаций в России устроили его убийство.
Давид Бен-Гурион
Выходит, что в то время, когда решался вопрос об образовании еврейского государства на Ближнем Востоке, Сталин, Бен-Гурион и Хаим Вейцман никак не боялись Великобритании и арабской коалиции, а хилого, стареющего театрального режиссера-еврея опасались до смерти, как бы он не сорвал их план. Здесь я также отмечу, что с конца 20-х и начала 30-х годов сионизм в СССР, как массовое движение, был подавлен, и никаких подпольных сионистских организаций не существовало, арест сионистов был запрещен даже в годы репрессий. Например, в Грузии известного раввина Давида Баазова судили не за активную сионистскую пропаганду; обвинение утверждало, что «раввин Давид Баазов и его сын были агентами империалистических держав». Спрашивается, что в политическом масштабе в СССР или в мировом масштабе представлял собой Михоэлс по сравнению с теми жертвами репрессий советских спецслужб, которые действительно совершались по приказу Сталина. Да, на вопрос, убивал ли Сталин, мы ответим: да, убивал! Но кого он убивал? Он убивал фашистов! А зачем убил Троцкого в Мексике? Он уважал его за заслуги перед революцией и отпустил его с миром, и даже наградил его приданым в несколько вагонов, а тот за границей начал разжигать войну против СССР. А чтобы взорвать самого гауляйтера оккупированной Белоруссии Вильгельма Кубе, даже без ведома Сталина, спецслужбы обошлись работой всего двух девиц! Можно привести множество подобных примеров. Вот поэтому спрашивается, был ли Михоэлс, которого перед отъездом в Минск укусила собака, таким неуловимым Джеймсом Бондом, чтобы Генеральный секретарь ЦК КПСС совместно с руководителями сионистов Эрец Исраэль устроили вокруг бедного режиссера такую шумную спецоперацию. Кстати, некоторые исследователи и убийство Степана Бандеры приписывают Сталину. Это неправда, так как Степана Бандеру убили в 1959 году.
Антисталинисты и фальсификаторы истории должны, наконец, понять, что фашизм навсегда раздроблен мечом Сталина и на Земле никогда не возродится!
Здесь нужно кое-что зафиксировать. Письмо Л.П. Берии от «2 апреля 1953 г. Совершенно секретно, т. Маленкову Г.М», на основании которого министр госбезопасности Белорусской ССР Л.Ф. Цанава подал в президиум ЦК КПСС «записку о привлечении к уголовной ответственности лиц, виновных в убийстве С.М. Михоэлса и В.И. Голубова», является поддельным.
«Этот документ не зафиксирован ни в одном перечне текущей документации ЦК КПСС, нигде не обсуждался, и решения по нему не принимали. Он возник вдруг из воздуха и по стилистике не соответствует стандартам Берия».
Кто убил Михоэлса
Прежде всего, чтобы ответить на вопрос, кто и почему заказал убийство Михоэлса, читатель должен осознать, кого представлял собой Соломон Михайлович.
С.Я. Маршак, П.П. Кончаловский, С.М. Михоэлс. 1946 г.
Михоэлс был заслуженным артистом республики (1926), художественным руководителем и главным режиссером Московского государственного еврейского театра (1929), педагогом, общественным и политическим деятелем, членом художественного совета при СНК СССР и главой театральной секции по сталинским премиям (с 1939 г.), часто сидел рядом с Вождем. Народный артист РСФСР (1935), Народный артист СССР (1939), кавалер ордена Ленина (1939), награжден медалью «За доблестный труд в Великой отечественной войне 1941 – 1945 гг.» (1946), лауреат Сталинской премии второй степени (1946), председатель Еврейского антифашистского комитета (1942). В 1944 году, после того, как ЕАК направил письмо Сталину о создании еврейской республики в Крыму («еврейской Калифорнии»), поговаривали о назначении Михоэлса председателем верховного совета крымской еврейской республики (Павел Судоплатов). И, наконец, Михоэлс был национальным героем русских евреев.
Его творчеством восхищались Альберт Эйнштейн и Чарли Чаплин, Маршак и Эренбург, Уланова и Образцова, Козловский и Москвин, Немирович-Данченко, Завадский и Эйзенштейн, Марк Шагал и Поль Робсон – этот список можно продолжать и продолжать…
Глубокоуважаемый читатель, мы спрашиваем Вас: такого всемирно известного человека можно ли было посадить на скамью подсудимых вместе с остальными членами ЕАК?
Ответ единственный: нет, нельзя было, потому что это вызвало бы шквал негодования в мировом сообществе.
О «деле ЕАК» изданы толстенкые книги, в которых утверждается, что «это был последний столь широкий судебный процесс с далеко идущими политическими целями, организованный при Сталине, по его прямому указанию» («Неправедный суд. Последний сталинский расстрел», Москва, «Наука», 1994, с.2).
Краеугольным камнем «дела ЕАК» считается письмо Соломона Михоэлса, Ицика Фефера и Шахно Эпштейна, направленное Сталину 15 февраля 1944 года. В письме был поставлен вопрос о создании еврейской республики в Крыму.
Но, если письмо руководителей ЕАК являлось краеугольным камнем для «дела ЕАК», тогда почему ЦК КПСС почти в течение четырех лет (до 26 ноября 1947 г. – Я.П.) не принимал никаких мер против этой организации?
О причине замалчивания ЦК на протяжении такого длительного времени в упомянутой книге «Неправедный суд» не сказано ни слова. Это, может быть, случилось потому, что в книге допущена грубая ошибка. Эта ошибка сделана механически или нарочно – не понятно. Речь идет о записке М. Суслова к Сталину. Эта записка в книге датируется 26 ноября 1946 года (с.5), когда Суслов заведовал отделом внешней политики. В действительности, на этой записке Суслов подписывается как секретарь ЦК ВКП(б), и она датируется 26 ноября 1947 года. Именно эта ошибка дает нам ключ к разгадке, зачем был распущен ЕАК и почему убили Михоэлса.
Особо важными для раскрытия убийства Михоэлса и Голубова-Потапова являются две записки. Первая записка «О националистических проявлениях некоторых работников в ЕАК» была направлена В. Абакумовым в ЦК ВКП(б) и Совет министров СССР 12 октября 1946 года, то есть, когда «с согласия Молотова Вышинский публикует под псевдонимом статью в журнале «Новое время», в которой говорится о необходимости создания еврейского демократического государства на территории Палестины» (П. Судоплатов).
На эту записку реакции Кремля не было.
Записка, аналогичная записке Абакумова, была послана лично И.В. Сталину секретарем ЦК М. Сусловым 26 ноября 1947 года, то есть, именно в тот день, когда Андрей Громыко выступал с речью в ООН о разделе Палестины в пользу создания еврейского государства.
Об этой записке М. Суслова в упомянутой книге «Неправедный суд» отмечено: «Решение о ликвидации ЕАК тогда принято не было (с.5)».
В статье «Два сообщения для советского народа» («Еврейский камертон» от 29.09.2005) мы отмечали, что в 1948 году Сталин был здоров и работоспособен. Он отлично понимал, что в целом Политбюро было против его решения о создании еврейского государства на своей исторической родине; поэтому письмо Тимашук он послал в архив (П. Судоплатов).
Сейчас пришло время сопоставить итоги. Если бы Сталин не решил дать евреям убежище на Земле Обетованной, может быть, не было бы «дела ЕАК», «дела врачей-вредителей» и «Мингрельского дела», и Сталин умер бы своей смертью. Что касается судьбы евреев в России, как в целом в СССР, так и во всем мире, то это осталось бы нерешенным, то есть взрывоопасным.
С.М. Михоэлс с Альбертом Эйнштейном
Уже пора перейти к основной теме: кто убил Михоэлса.
В начале 1948 года главе театральной секции комитета по Сталинским премиям сообщают, что ему необходимо уехать в Минск для просмотра двух постановок: «Константин Заслонов» минского драмтеатра и оперы «Алеся» в оперном театре, на соискание премии 1947 года. Он был болен, его укусила собака, и ему делали соответствующие уколы в живот. Вероятно, он не очень-то хотел ехать, но, видимо, звонок был слишком важным, и Соломон Михайлович стал собираться в путь.
Случайно услЫшальная фраза дочери Сталина по телефонному разговору отца — «Ну, автомобильная катастрофа» — превратилась материалом для провокации, для обвинения Сталина в убийстве Михоэлса. Как могла догадаться простодушная женщина о чем говорил отец, который в ту пору был серьезно занят грандиозним делом — созданием евреийского государства!!! Михоэлс же был всемирно известным евреем, совсем недавно (1946 г.), он палучил Сталинскую премию за спектакль «Фреилекс» в ГОСЕТ-е… и вдруг позвонили вожьдю и сообщили о страшной трагедии международного масштаба в Минске… «Как переварит это сообщение междунородное сообщество?» — Вот о чем думал тогда Сталин.
Об убийстве Михоэлса написаны тома. Версий много, но удивительно то, что никто из писавших о его смерти, ни один автор, а их довольно много, не интересуется, кто и где принял решение о поездке режиссера в Минск. Они считают, что в Минск он уехал по приказу Сталина, и как попугай единогласно повторяют: это был Сталин.
Но чуть дальше мы узнаем, что это не было дело рук Сталина.
Вторым членом комиссии был сотрудник Комитета по делам искусств СССР, белорусский писатель из Москвы И.М. Барашко, выбор же третьего члена комиссии затянулся до конца поездки. «Решение о поездке приняли 2 января 1948 года, и тогда же сам режиссер сообщил на заседании комитета по Сталинским премиям, что с ним поедет академик В.П. Волгин. Академик сослался на неотложные дела, и его заменил режиссер Р.Н. Симонов, но в день отъезда 7 января оказалось, что и Симонов занят, а поедет театральный критик Ю.А. Головащенко, на которого и оформили командировку. Однако в последнюю минуту Головащенко заменил самый неприятный для Михоэлса человек – журналист В.И. Голубов-Потапов».
Здесь мы твердо исключим участие Вождя из этого грязного дела. Во-первых, он был очень занят вопросом номер один; кроме этого, вероятно, у него были и другие неотложные государственные дела, допустим, некоторые проблематичные вопросы с Трумэном, с Эттли и Черчиллем. Во-вторых, ни один из вышеупомянутых кандидатов: Волгин, Симонов, Головащенко – не посмели бы отказать Сталину в поездке в Минск, если бы он дал им указание участвовать в работе комиссии. Отсюда и заключение: те, кто принимали решение о выборе третьего члена комиссии, боялись того, чтобы Михоэлс не заподозрил, зачем его посылают в Минск.
Теперь мы знаем, что фамилия Потапов была псевдонимом журналиста Голубова, который резко критиковал все постановки еврейского театра «ГОСЕТ». Как отмечают, он любил продолжительные застолья и, как и заместитель Михоэлса по деятельности ЕАК Ицик Фефер, вел двойную жизнь, был крупным агентом НКВД.
Впрочем, все трое в Минск прибыли 8 января. На перроне минского вокзала московскую комиссию встретили официальные лица республики и друзья. Всех троих членов комиссии оформили в гостинице «Беларусь», но так как Барашко предпочел остановиться у родственников, в номере остались вдвоем Михоэлс и Голубов-Потапов. Вечером в их честь устроили банкет, а с утра 9 января Михоэлс приступил к работе…
Далее расскажем самое важное во всей этой трагической истории, так как все детали пребывания Михоэлса в Минске известны до мелочей.
Нами уже было отмечено, что заместителем председателя ЕАК, то есть Михоэлса, был Ицик Фефер – крупный агент НКВД (П. Судоплатов). Именно с ним, утром 11 января столкнулся Михоэлс в холле гостиницы «Беларусь». Окруженный несколькими молодыми девушками, Фефер как-то смутился и моментально удалился. Об этом Соломон Михайлович в тот же день рассказал по телефону своей дочери Н.С. Вовси-Михоэлс… Однако, разговор между Михоэлсом и Фефером все же состоялся. Встретились они в полдень 12 января в ресторане «Беларусь». О чем говорили, не известно. Разошлись около 18 часов, а через два часа, в районе 20.00, Михоэлс и Голубов вышли из гостиницы и ушли пешком в неизвестном направлении. «И это при том, что они сами предупредили консьержку о договоренности встретиться с артистами БелГОСЕТ в 20.30 и вряд ли забыли о назначенной на 22.00 аудиенции секретаря белорусского ЦК» («Крымские «армагеддоны» Иосифа Сталина», глава 21).
Как установлено, ни в мемуарной, ни в исследовательской литературе нет ни слова о реакции Фефера на смерть Михоэлса. После разговора с Михоэлсом Фефер сел на поезд и уехал в Москву.
Мы приводим здесь небольшой контекст, где ясно видно, что Голубов-Потапов, когда его включили в отборочную комиссию в минской компании, уже знал, что произойдет в Минске; при этом, он чувствовал ту опасность, которая его ожидала.
«Я видел Владимира Ильича за день до той поездки. Он вел у нас в ГИТИСе семинар балетной критики и обычно приходил вовремя и очень охотно. Но в тот день опоздал, был необычайно мрачен и даже пьян. Он сразу заговорил о Михоэлсе: «Старик много пьет, так что я репетирую», – объяснил он нам с невеселой усмешкой. Видно было, как он напуган, подавлен, совершенно выбит из колеи» (из книги В. Гаевского «Хореографические портреты» – материал под заголовком «Двойная жизнь человека с псевдонимом» подготовила Ирина Любавина, Россия, международный еврейский журнал «Алеф», 6.02.2009).
Как видно, Голубов-Потапов 6 января 1948 года в ГИТИСе не напрасно опасался за свою судьбу. Он, когда вечером 12 января вышел из гостиницы «Беларусь» вместе с режиссером, отлично понимал, куда ведет Михоэлса. К сожалению, его тоже убили как «нежелательного свидетеля». Оба трупа оказались запорошенными снегом, который шел с вечера 12 января при значительном ветре.
Вероятно, что в гостинице «Беларусь», во время разговора, Фефер дал своему начальнику по ЕАК ложную сводку, которую он получил от заказчика этого страшного убийства: «Здесь, в Минске, находятся представители Джойнта. Розенберг прислал нам инструкции, как осуществить «Крымскую Калифорнию». Кроме того, они имеют какие-то предпосылки, как сорвать план Сталина и Бен-Гуриона по созданию еврейского государства в Палестине».
Конечно, это всё догадки, но, думаем, что всё близко к действительности.
И все-таки, кто мог быть заказчиком убийства этих несчастных людей?
Ответ на это дается в очень известной книге.
«Через тринадцать лет после описываемых событий моя родственница, работавшая машинисткой в секретариате Маленкова (ее непосредственным начальником был Суханов), рассказала мне, что Рюмин был настолько необразован и безграмотен, что одиннадцать раз переписывал свое письмо с обвинениями в адрес Абакумова. Суханов держал его в приемной около шести часов, а сам вел переговоры с Маленковым по поводу содержания письма Сталину» (П.А. Судоплатов. «Разведка и Кремль. Записки нежелательного свидетеля», 1996, букинистическое издание).
Забытый Вождь
Его имя со времен Хрущева почти не упоминают. В 1961 году, после XXII съезда его исключили из партии, удалили из Москвы и назначили директором Усть-Каменогорском ГЭС в Казахстане, затем Экибастузском ГРЭС вплоть до своего ухода на пенсию в 1968 году. А ведь он, уже при жизни Сталина, сосредоточил большую власть в руках и стал грозным вождем в Союзе.
Если сын -отца будет защищать, не удивительно, это его Небесный долг.
Мы тут приводим несколько отрывков из рассказа «А и Ф» («Аргументы и Факты») хорошего сына своего отца.
«- Один из мифов: отец – активный участник массовых репрессий, – говорит Андрей Маленков. – Июньский 1937 года Пленум ЦК ВКП (б) потребовал введения «троек» (секретарь обкома, прокурор, руководитель НКВД области), по существу террора. И уже в августе Ежов начал эту компанию. … Иные руководители на местах предлагали расправиться с 10 тысячами. Но абсолютным чемпионом был Хрущев просивший «добро» на 40 000 человек, только по Москве и Московской области… Уже с Украины Хрущев отправляет Сталину телеграмму: Республика ежемесячно представляет списки на 18-20 тысяч, Москва утверждает 2-3 тысячи, помогите исправить положение, любящий Вас… (Хрущев).
… Еще один миф в биографии Маленкова – его участие в «Ленинградском деле». В 1949 году в ЦК поступил сигнал о подтасовке выборов. Отец поехал разбираться – информация подтвердилась…» (?)
Мы тут поставили вопросительный знак, потому что документальные источники опровергают мифы о Г.М. Маленкове, одного из всемогущих вождей ЦК КП СССР.
«Февральско-мартовский пленум 1937 г., затем июньский пленум: 23-29 июня 1937 г. заложили основу идеологии и мировоззрения террора» – Это мнение «специалистов», которые анализируют этот страшный период Советского Государства, При этом они рисуют такую идеальную картину, что якобы у социалистической страны врагов не было и все придумал один Сталин. Кроме того, они утверждают, что назначение Ежова на пост наркома НКВД было самоцелью Сталина и тем самым игнорируют партийный взлет человека, «с высотой в один метр с кепкой», каким он был трудягой – исполнителем и какую роль он сыграл для низвержения Ягоды, А какие характеристики были у него от своих бывших менеджеров? Лучше не придумаешь! … Никак нет, у Сталина не было выбора, Ежов как дьявол рвался к этому посту – наркома НКВД; и в конце своей карьеры, когда его вели на расстрел, он во весь голос кричал, что убивал врагов социализма.
Как бы там не было, террор 1937-1938 гг. не был придуман ни Сталиным, даже ни Ежовым, так как на вышеупомянутых пленумах, большинство участников этого высшего органа страны, единогласно требовали расстрела врагов народа.
А все началось таким образом:
В феврале 1936 г. Г. Маленков сменил своего начальника (Ежов) по службе на посту заведующего отделом руководящих партийных органов (на этом посту он остался до 1939 г. Он был работником кабинетного стиля, выдающимся мастером аппаратных игр, любил писать. Опираясь на лозунг Сталина «кадры решают все» Георги Максимилианович «проводит кампанию проверки и обмена партийных документов, в ходе которой были составлены учетные карточки-досье на всех членов и кандидатов ВКП (б) – около 2,5 миллионов. На базе собранной картотеки в которую также вошли данные на беспартийных руководителей и специалистов, была построена грандиозная централизованная номенклатурная кадровая система, ставшая главной партийной специальностью Маленкова.» Именно на основании этого отчета июньский пленум ЦК ВКП(б), после выступления Ежова потребовал введение «троек», по чистке партийных органов, то есть по существу террор.
Прямо на пленуме, по единогласному одобрению участников, арестовали 31 человек.
« Это Сталин сделал, это Сталин приказал» – пишут «специалисты» и одним словом не вспоминают XV съезд ВКП (б), где Сталин на первом пленуме этого съезда, категорический, очередной раз (третий) поставил вопрос о своем уходе с поста Генерального Секретаря; И когда ему отказали, он внес другое предложение, потребовал уничтожить институт Генсека. Вот его слова: «Я не знаю для чего еще нужно сохранить этот мертвый институт» Источник Информации: Российский центр хранения и изучения документов новеющей истории» ст. 17, Оп.2, ед. хр. 335 Л.Н-8). ***
С материалами этого пленума читатель может ознакомиться в моем книге «… Как птица из сети ловящих…», Израиль, 2017, с. 225-280.
В составе главной «тройки» на июньском пленуме 1937 г. Определилась три фамилии : Маленков, Хрущев, Ежов.
«В качестве 1-го секретаря Московского горкома и обкома ВКП (б) Хрущев был утвержден Политбюро в тройку НКВД постановлением Политбюро П5 1/206 от 10.07.1937 г.»
Как утверждает историк Ю. жуков, в годы правления Хрущева архивные материалы по этому вопросу в Кремле исчезли.
Позже выяснилось, что так называемые «тройки» репрессировали не только врагов народа, но и своих личных противников по партийной работе.
«В августе 1938 года – с докладом «О перегибах» Г. Маленков низложил Н. Ежова, обвинив его и подчиненное ему ведомство в уничтожении преданных партии коммунистов». Этим он сделал стремительный взлет своей карьеры – стал секретарем ЦК компартии СССР.
Бывшего начальника (Ежова) Маленков арестовал в своем кабинете с помощью Л.П. Берия, которого через четырнадцати лет арестует и застрелит, при этим улыбаясь.
«В день смерти Сталина нас вызвали к Маленкову, и оказалось, что он занял кабинет Сталина» – Из воспоминаний Михаила Смиртюкова, заместителя заведующего секретариатом Совнаркома.
По существу бразды правления страной Маленков взял в свои руки во время «Ленинградского дела», когда Сталин постепенно отходил от руководства текущими делами в связи с болезнью и старостью.
«С помощью угроз Маленков добывался от секретарей обкома и Горкома признания в том , что в Ленинграде существовала враждебная антипартийная группировка. Уже в ходе следствия по «Ленинградскому делу” 12 января 1950 года в СССР вновь вводится смертная казнь «по отношению к изменникам родины…», которая была отменена еще в 1947 г. Указом президиума Верховного Совета СССР». Восстановление смертного приговора в стране, которая искала путь демократии в мировом масштабе было коварным ударом с ножом в спину для советских граждан. Это было время, когда Маленков, Хрущев, Суслов и примкнувшие к ним некоторые другие секретари ЦК всячески затягивали реабилитацию осужденных по делу Еврейского антифашистского комитета. Это была уже та тройка, которой в Кремле боялись больше, чем Сталина. А партийный блок Ленинградцев для них был угрозой.
В результате «Ленинградского дела» были приговорены к расстрелу: Н.А. Вознесенский, М.И. Родионов, А.А. Кузнецов, П.С. Попков, Я.Ю. Капустин, П.Г. Лазутин. 1 октября 1950 года, спустя час после оглашения приговор был приведен в исполнении.
«Согласно комиссии Политбюро ЦК КПСС 1988 года в ходе расследования так называемого «дела ЕАК» было установлено, что прямую ответственность за незаконные репрессии лиц привлеченных по этому делу несет Г.М. Маленков, который имел непосредственное отношение к следствии и судебному разбирательству» («Известия ЦК КПСС, 1989, N12).
Эпилог
Что только не пишут о Сталине – Герцеля Баазова убил, Михоэлса убил, кого только он не убил, евреев не любил, антисемитом и юдофобом был.
Создается такое впечатление, что смерть по приказу Сталина для погибшего является почетом, как награда красным боевым орденом.
Когда с ног на голову переворачивают историю, бесполезно входить в полемику.
И все-таки, не есть ли это просто клевета, просто мнение одураченной толпы?
Может, он и свою вторую жену не любил, и своих детей от нее? Предположим, он не любил евреев как нацию и был-таки антисемитом, тогда почему он дал указание Андрею Громыко выступить в ООН о разделе Палестины в пользу создания еврейского государства на Обетованной Земле? И когда на карте мира появилось новое независимое государство Израиль, почему СССР дал зеленый свет на поставку Израилю через Чехословакию оружия против арабской коалиции? Разве так поступают антисемиты и юдофобы?
И, что самое главное: Сталин уничтожил фашизм – Зло, которое было задумано для того, чтобы навсегда избавиться от евреев.
Выходит, Сталин не был ни антисемитом, ни юдофобом.
Допустим, создавая государство Израиль, он хотел использовать евреев против Великобритании и иметь форпост на Ближнем Востоке. Сторонники подобного обобщения забывают, что Сталин, во-первых, был революционером-марксистом и как таковой семь раз был сослан в Сибирь, а во-вторых, он – Сосо Джугашвили, в 1899 году окончил Тифлисскую православную духовную семинарию и стал священником. Во время учебы в семинарии, наряду с увлечением марксизмом, он очень внимательно изучал Ветхий завет, и когда с 1920 года на практике стал осуществлять идею о создании еврейского государства на исторической родине евреев, он отлично понимал, что восстанавливает справедливость четырехтысячелетней давности. Отсюда и появилось заглавие данной работы: «Возродился как Феникс из своего пепла».
P.S. После февьралской и октябрской революций Россия от царизма, как наследство, приняла русский национализм, великорусский шовинизм и антисемитизм. Все эти пороки, имеют многовековые религиозные корни, против чего боролись как Ленин, так и Сталин — правда разными взглядами и методами; но искоренить эту чуму они не сумели. Ярким примером этой неудачи было убийство Михоэлса и расстрел членов ЕАК, как доказательство внутрипартийного лицемерия, направленного против создания еврейского государства на исторической родине евреев, под прикрытием термина «Сталинизм», являющегося приманкой для дураков.
_______________________________________________
* Примечание автора: в 20-е годы Крым приравнивали к Калифорнии потому, что природные условия этого штата напоминают природные условия Крыма. Кроме того, Калифорния – такой же стратегический центр западного побережья обоих американских континентов, каким является Крым для Европы, Азии и Северной Африки.
** Примечание автора: источник – документальный рассказ Полторанина.
*** примечание автора: На пленуме председательствовал А.И. Рыков (председатель СНК). Он опираясь на то, что Институт Генсека был Создан по предложению В.И. Ленина, опроверг идею Сталина об уничтожении поста Генсека и поставил на голосование: Рыков. Голосуется. Кто за предложение т. Сталина уничтожить институт Генерального секретаря? – Все члены пленума проголосовали против, никто не воздержался.
Яков Папиашвили,
член Союзов писателей Израиля и Грузии,
лауреат премии им. Галактиона Табидзе и Иване Мачабели
____________________________________
” Кто убил Михоэлса” было напечатано на грузинском языке в газете союза писателей Грузии “ Мцерлис газети“, 2018, N3
იაკობ პაპიაშვილის შემოქმედება 
