ნოეს ეპოქაში არსებობდა შვიდი მცნება
ავტორი
ნოეს კიდობანში იჯექ,
ცას წვდებოდი თანდათან,
მესამე მტრედს გაეჯიბრე,
მიფრინავდით მხარდამხარ,
შემის, ქამის, იაფეთის
სიყვარულიც თან დაგაქვს
და მგონია ცრემლით აღვსილ
ოკეანესა ჰგავხარ.
ბავშვობაში ანცი იყავ,
ტოლ-სწორების მოყვარე,
თვალტანადად მშვენიერსა,
მზის სხივები გმოსავდა,
მაგრამ რომ წამოიზარდე,
ბედი გერგო მშფოთვარე,
ნეტა, დედა რო გწყევლიდა,
ძუძუები გლოცავდა?
მდინარის პირს დარგულო ხევ,
ხვალინდელო იერო,
შემის მოდგმავ უძველესო,
შუქო წყლის მთოვარისო,
შენ კერპების დაცამლეწო,
ყებერის ნაშიერო,
სისპეტაკით გატანჯულო,
ელდავ სიმწუხარისო.
შვიდი მზე და შვიდი მთვარე
ამოხაპე ურიდან,
ანა-ბანით გამოეყავ,
არამეულ სულიდან,
წამოხვედი დაღვრემილი,
სევდითა და ჭმუნვითა
და იმ დღიდან მშობლიურ ცეცხლს,
იგონებდა ურვითა.
უსახელო ვარსკვლავივით,
ანთებულხარ სად არა;
წყაროსავით ჩხრიალებდა,
შვიდი სიტყვა ანკარა,
რას მიქვიან ბედისწერა,
თვითონ ღმერთმა გატარა,
თორმეტ ტომში ამოშანთე,
კერპიცა და და სატანაც.
გაღმა მხარეს თუ გამოღმა,
ნერგი ხარობს ეული,
ყველა ხალხის შვილებიდან,
ხარ ნაღდად არჩეული;
ხე ყოფადი საერთოა,
სიტყვა გითქვამს გრძნეული,
ადამის ძე სამი ფერით,
არს ღვთისგან კურთხეული.
ებრაელთა ბედისა თუ
უბედობის კვალდაკვალ,
ჩემი ფუნჯით-ცისარტყელით,
მოსამსახურედ დავალ,
ჩონჩხით-ხორცით მიწაზე ვარ,
სული დაჰქრის ქარდაქარ,
სანთელივით მიგინათებ,
ჭირში, ლხინში შენთან ვარ.
რაბი, მასწავლე ძმის სიყვარული
“და გაიქცა ყესავი ძმის შესახვედრად,
გადაეხვია მას, ყელ-კისერზე გადაეჭდო,
კოცნიდა ისრაელს და ისინი ტიროდნენ”.
ამონაწერი ძველი აღთქმიდან
რაბი*, მასწავლე ძმის სიყვარული.
ყესავს არ ვძულდი, მე – ისრაელი.
ის შური იყო ახალგაზრდული,
გვაწვალებს, გვტანჯავს დღეს სინანული.
ძმობა უხინჯო და უღალატო,
ქუსლზე ჩაჭიდეთ ერთმანეთს ხელი,
წყაროს წყლის წვეთით, შუქით უბადლო,
ავავსოთ კოკა – თიხის ჭურჭელი.
აგერ იცხაკი, მისთვის სამყარო,
გადაქცეულა ლანდად, ჩრდილებად.
თითქოს თვალებში გამქრალი შუქი,
ხელებით მიაქვს და უფრთხილდება.
გონია გულში უნთია ცეცხლი…
ვაჟები უხმოდ მიაცილებენ
და უსინათლო მამის თუ ღმერთის,
ლოცვა-კურთხევას ინაწილებენ?
ადევნებიათ ბოღმა და შური,
ქვეყნის დამქცევი, გზაარეულებს;
ნეტა რად დაჰყვათ ძმობა ორგული,
ერთ დღეს, ერთ საათს დაბადებულებს?..
სადღაც შორს მოთქვამს, მწუხრი ღამეთა,
გადახსნილია წყვდიადის კარი
და ვულკანივით ჩამქრალ თვალებთან,
დღისა და ღამის წაშლილა ზღვარი.
იქნებ ფრთა გაჰკრა განგების ცელმა,
ო, უსამართლო სოფლის თამაში…
აი, იმ დღიდან, ბნელა, ო, ბნელა,
ბნელა საბრალო მამის თვალებში.
რაბი, მასწავლე მე სიყვარული.
*მასწავლებელი, მოძღვარი
მწუხრის ზარები
იცხაკ რაბინის ხსოვნას
დილამდე ზღვაზე ვენთე ფიქრებით…
აქ, ისრაელის მშვენებით ვთვრები;
…დილით, ანაზდად, სევდა ნოემბრის
ზეცას გაეკრა თოლიის ფრთებით…
ვიცი, დანამავს დასიცხულ მიწას,
ჩაეღვენთება პირგამშრალ ფესვებს…
დილამდე ზღვაზე ნისლები იწვა,
დილამდე მთვარე ჩამოდნა ფეხზე.
დაიბეჭდა ჟურნ. “განთიადი”, ქუთაისი, 2010, N9-10,
გაზ., “ალია საქართველოდან”, 1996, N1704
იერუსალიმს
იებუს გერქვა – და „შალომი“
გიწოდა სემმა,
ხოლო „იირე“ წაუმძღვარა
აბრამ აბინუმ;
ასე ინება, დიახ ასე
ინება ღმერთმა,
და გადმოგხედა ზეციურმა
წყალობის თვალით –
იერუსალიმ. – დიდება იმ დღეს,
იმ დღეს აფერუმ.
ის ებრაელი, სემის შტოდან
ამომავალი,
წყლისა და ცეცხლის ქალაქიდან
ლტოლვილი მგზავრი,
კერპთ რისხვა და შემმუსვრელი
ის ურიელი,
მდინარის პირს დარგული ხის
მსგავსი და სწორი,
ისევე გვმოძღვრავს, ჩვენთან არი
იერუსალიმ.
ფრთებით დაგვიფარე ციურო
ანგელოსო,
დაგვამადლიანე და გთხოვ,
გევედრები,
ის კვალი, ის არე, ის მიწა
დაგველოცოს,
სადაც დაგვაპურე აღთქმით და
ლეგენდებით.
ალილუია, ალელუ იერუსალიმ.
ერეც ისრაელ, წმინდა მიწავ,
ტკბილო და ნაზო,
დედის ღიმილო, შვილის სითბოვ,
მთვარის ნაჟურო,
შენ, თორმეტი მზის ძმურო სიტყვავ
და სიყვარულო,
ვაზის ერთ ფესვზე იაკობის ხელით
ჩაწნულო.
ალილუია, ალელუ იერუსალიმ.
წლები წლებს მისდევს, გაფერმკრთალდა
დრო-ჟამის ზღვარი,
ალვის ხის ფოთლებს დაეკიდა
დაღლილი მთვარე,
აქ ფოლიანტებს აშრიალებს
დავითის ქნარი,
ხოლო წამწამზე ჩამომჯდარა
უძილო ღამე.
ალილუია, ალელუ იერუსალიმ.
ხალხთა ძმობა-მეგობრობის
ხარ მტკიცე ბურჯი,
ყველა ჩვენგანს ათი მცნება
შენ გვიწილადე,
და იკვლევენ გზას წიგნები
სამყაროს გულში,
დღიდან დღემდე; თვიდან თვემდე
და წლიდან წლამდე.
ალილუია, ალელუ იერუსალიმ
…სალოცავში თავდახრილნი,
წიგნით შედიან,
ფრანგულია სალოცავი
თუ გერმანული,
ქართულია, რუსული
თუ ეთიოპური,
ყველასათვის, ყველასათვის
ღმერთი ერთია.
ალილუია, ალელუ იერუსალიმ.
იებუს გერქვა –
და “შალომი” გიწოდა სემმა,
ხოლო “იირე” წაუმძღვარა
აბრამ აბინუმ;
ასე ინება, დიახ ასე
ინება ღმერთმა
და გადმოგხედა ზეციერმა
წყალობის თვალით –
იერუსალიმ. – დიდება იმ დღეს,
იმ დღეს აფერუმ.
ფრთებით დაგვიფარე
ციურო ანგელოსო,
დაგვამადლიანე და გთხოვ,
გევედრები,
ის კვალი, ის არე, ის მიწა
დაგველოცოს,
სადაც დაგვაპურე აღთქმით და
ლეგენდებით
ალილუია, ალელუ იერუსალიმ.
პაპიაშვილი ი., ოდა იმერთა მეფის და აფხაზთა მთავრის შვილის თავდადებაზე, თბ., 2010, გვ.66, 76-79.
იაკობ პაპიაშვილის შემოქმედება 